Η νεα μου συγκατοικος

[klipitiklopos]

Οτι τα ζωα διαισθανονται, το εχω καταλαβει απο αρκετα μικρος.
Καποτε - πιτσιρικας - ειχα εναν σκυλακο.
Οταν τον πρωτοεφερα στο σπιτι, ετυχε να περναει ενας παππους, ο οποιος ειχε παραδοση στην γειτονια σαν μεθυσος, αλλα οταν ηταν διαυγης ηταν ο καλυτερος ανθρωπος ετσι ελεγε το παραδοσιακο κουτσομπολιο.
Παραδοξως λοιπον ο σκυλακος μου, μολις τον πηρε χαμπαρι οτι ανεβαινε τον δρομο, ενω ηταν πολυ ηρεμο ζωο, αρχισε να γρυλιζει, μεχρι που αρχισε να λυσσαει στο γαυγισμα, που αν δεν τον κραταγα με το λουρι, μου εδωσε την εντυπωση οτι θα τον εσκιζε...
Ειπα, δεν του εκανε καλη εντυπωση του σκυλακου μου ο μπαρμπα Γιωργιας... (ετσι τον φωναζαν)
Καθε φορα που ο μπαρμπα Γιωργιας περναγε τον δρομο, ο σκυλακος το ιδιο βιολι.
Περασαν χρονια, και ο μπαρμπα Γιωργιας πεθανε.
Τοτε βγηκε στην επιφανεια η αληθεια.
Ο κατα τα αλλα καλος μπεκρης μπαρμπα Γιωργιας, ειχε κανει παιδι με την μονακριβη κορη του..., και η γυναικα του δεν εβγαινε εξω γιατι την ειχε ρημαξει στο ξυλο...
Κανεις δεν ειχε καταλαβει τιποτα, αλλα χρονια τοτε...
Μονο ο σκυλακος και απο μακρυα...
Ισως θα μου πειτε συμπτωση...
Ισως...