Σαν την Χαλκιδική... μεσογειακό 220

[Παρης ΑΖ]

Και ερχόμαστε στο σήμερα...
Ή καλύτερα στο χθες βράδυ..
Δυο βδομάδες τώρα δεν ξέρω πόσες ώρες εχω περάσει κοιτώντας το ενυδρείο.
Νομίζω με καταλαβαίνετε.
Το πόση ζωή κουβαλάνε οι βράχοι της θάλασσας δεν λέγεται!
Και συνέχεια ανακαλύπτω καινούρια πράγματα.
Και τα βλέπω να αναπτύσσονται.
Και χαίρομαι!
Χθες βράδυ εκεί που κοιτούσα λίγο πριν σβήσουν τα φώτα,
είδα στην άμμο ένα μικρο καβουράκι
φουλ καμπερομενο στα χρώματα της άμμου.
Χάρηκα αρχικά, δε λέω, αλλά μετά σκέφτηκα οτι πρέπει να το βγάλω.
Και εκεί που αμφιταλαντευόμουν και σκεφτόμουν τι να κάνω με τον κάβουρα,
είδα ένα μικρο πλοκάμι.. και μετά άλλο εν...
και μετά ένα μικρο κεφαλάκι κουρνιασμενο ανάμεσα σε δυο πέτρες να με κοιτάει!


Και ναι, μετά απο πολύ ώρα με την μούρη κολλημένη στο τζάμι, το είδα να κινείται..
Ένα μικρο χταποδακι σε μέγεθος 1λεπτου κατοικεί στο ενυδρείο!
Πρώτα πρώτα για 20 λεπτά περίπου χοροπηδούσα στο σπίτι σαν μικρο παιδί
και αφού ηρέμησα το ονόμασα Κθούλου.


Και τώρα σκέφτομαι..
Πόσο μπορώ να το μεγαλώσω πριν να χρειαστεί να το βγάλω;
Και να γιατί οι ερημίτες είναι συνέχεια στην άμμο στις άκρες του ενυδρείου
και οχι πάνω στις πέτρες να βοσκανε.
Και να γιατί δεν έχω δει ούτε ενα κοπιποδο
ή έστω αυτές τις νανογαριδες που θα έπρεπε να τρέχουν ελεύθερες στους βράχους
χωρίς φόβο και χωρίς θηρευτές...
Το λατρεύω το θαλασσινό ενυδρείο!