Ζευγαρωμα!

[filoxenos]

Οχι, είναι η πρώτη φορά που βρέθηκε μαζί ζευγάρι Μονομάχων στα ενυδρεία μου. Πιστεύω ότι οφείλεται:
1. Σε γονίδια ή στο "σκαρί τους" που λέμε...
2. Στο γεγονός ότι δεν τρώνε όλα το ίδιο, λόγω του μεγέθους αλλά και της διάταξης του ενυδρείου. Κάποια βρίσκονται με τροφή περισσότερη ώρα => τρώνε πιο πολύ => πιο γρήγορη ανάπτυξη.
Πάντως είναι μεγάλη η διαφορά, όντως.
Ισως να είναι και κάτι άλλο, δεν ξέρω ακριβώς, υποθέσεις κάνω...

[Mariel]

καλα,εχεις τρομερο ταλεντο στο γραψιμο!!μηπως να εγραφες κανενα βιβλιο?(πχ. το ημερολογιο μιας γεννας ενα πραγμα ?)

αν συνεχισεις να εχεις πολυ μεγαλες διαφορες,ισως θα ηταν καλυτερα σε 2-3 βδομαδες να τα χωρισεις για ν'αποφυγεις φαινομενα καννιβαλισμου....

τι φιλτρο εβαλες?
γιατι δε βαζεις το πολυ απλο με το σφουγγαρι που ειναι και το πιο ακινδυνο για γεννες?

[filoxenos]

Το φιλτράκι είναι μικρό. Πρόκειται για το ELITE mini, με σφουγκαράκι, ρυθμιστή έντασης εξόδου και σύστημα εισαγωγής ατμοσφαιρικού αέρα ventouri. Το ξεκίνησα στη δεύτερη χαμηλότερη σκάλα (για να μην διαλύσει τα πάντα) και καθώς θα πέφτει η ροή λόγω μπουκώματος, θα το ανεβάζω σταδιακά.
Όσο για τα μικρά, δεν θα αντέξουν 2-3 εβδομάδες, γι αυτό είμαι σίγουρος (έτσι όπως πάνε…). Σήμερα το πρωί, βρέθηκε το μεγαλύτερο δίπλα στο μικρότερο και… τρόμαξα! Σκοπεύω να τα διαχωρίσω σε 2 γκρουπ (μικρά – μεγάλα) την Κυριακή.

Υ.Σ.: Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια… Η συγγραφή έχει ξεκινήσει ήδη από τον Δεκέμβριο του 2005… Πρόκειται για 2 μικρά βιβλιαράκια, αλλά δεν θα πω περισσότερα για να μην χαλάσω την έκπληξη… Πάντως, είναι δύσκολο πράγμα το γράψιμο και χρονοβόρο, ειδικά αν δεν μπορείς να αφιερωθείς ολοκληρωτικά σε αυτό, λόγω και άλλων υποχρεώσεων. Μακάρι να μπορέσω να τα τελειώσω μέχρι το τέλος του χρόνου...

[Mariel]

τωρα μας κινησες την περιεργεια με τα βιβλιαρακια

γενικα δεν συνισταται να μετακινουνται τα μωρα πριν τον ενα μηνα...αν παντως θεωρεις οτι ειναι απαραιτητο κανε το τουλαχιστον πολυ προσεκτικα,ξερεις εσυ(και φυσικα μετα θα περιμενουμε και την αναλογη περιγραφη του γεγονοτος )

[filoxenos]

Από σήμερα, τα μικρά μας θα έχουν και την... επίβλεψη του... θείου τους ! (από το δίπλα ενυδρείο...)
Ευχαριστώ Mariel...

[Mariel]

περιμενουμε και φωτο του

[filoxenos]

Οι ημέρες κυλούσαν και οι μικροί Μονομάχοι συνέχιζαν τον αγώνα επιβίωσης.
28 φύλλα είχαν ήδη δώσει τη θέση τους το ένα στο άλλο, στο ημερολόγιο που ήταν κρεμασμένο πάνω από το τανκ, από την ημέρα που η φύση αποφάσισε να τους δώσει την ευκαιρία να διεκδικήσουν μια θέση στη ζωή του ενυδρείου. Το πιο μεγάλο είχε φτάσει ήδη να είναι σχεδόν 10 φορές μεγαλύτερο από το πιο μικρό αδελφάκι του, που το κοιτούσε με δέος κάθε φορά που περνούσε από δίπλα και αναρωτιόταν για το τι μπορούσε κι αυτό να κάνει για να το φτάσει σε μέγεθος και όγκο… και έπρεπε οπωσδήποτε να το βρει… για να μην ήταν κι αυτό στα λίγα που τελικά θα έχαναν την μάχη, από τα 33 που είχαν απομείνει.
Τότε ήταν που η μεγάλη μαύρη οροφή πάνω από το κεφάλι τους άνοιξε και το τεράστιο ανθρώπινο χέρι για μια ακόμη φορά κατέβηκε μέσα στο νερό, άρπαξε με μια κίνηση το βράχο με τα δεμένα φυτά και τον έβγαλε σαν πούπουλο από το ενυδρείο. Όλα τα μικρά τρομαγμένα, έτρεξαν γρήγορα να κρυφτούν στις πιο σκοτεινές γωνιές που βρήκαν, λες και το μεγάλο χέρι δεν θα τα έβρισκε εάν ήθελε…
Η μόνη που δεν κρύφτηκε, ήταν η πιο μεγαλόσωμη αδελφή τους (φωτό), που ατάραχη ανέβηκε στην επιφάνεια, πήρε αργά μια ανάσα και βάλθηκε να παρατηρεί τον άνθρωπο έξω από το τζάμι του ενυδρείου, να βουτάει μέσα στη μεγάλη μπλε λεκάνη τα φυτά και κάτι να τους κάνει. Δεν μπορούσε βέβαια να καταλάβει τι γινόταν αλλά δεν ένοιωθε καθόλου φόβο, γιατί θυμόταν ότι και την προηγούμενη φορά κάτι τέτοιο είχε γίνει και μετά από λίγο τα φυτά μαζί με τον βράχο, είχαν ξαναγυρίσει στη θέση τους.
Όμως σε λίγο το χέρι ξαναφάνηκε και ο μεγάλος μαύρος σωλήνας έκανε απειλητικά την εμφάνισή του, κατεβαίνοντας από τον ουρανό και βυθιζόμενος μέσα στο νερό δίπλα της, αρχίζοντας να ρουφάει ορμητικά, παρασύροντας στο σκοτεινό του τούνελ ότι έβρισκε μπροστά του! Εκεί η μικρή Μονομαχίνα τα χρειάστηκε! Αυτός ήταν πραγματικός κίνδυνος! …και έπρεπε οπωσδήποτε να τον αποφύγει! Με ένα τίναγμα βρέθηκε μακριά του, αποφεύγοντας τη δίνη του νερού και γλιτώνοντας το άσχημο ταξίδι προς τη λεκάνη. Κάρφωσε τα μάτια της επάνω του και φρόντισε να έχει συνεχώς απόσταση ασφαλείας από το επικίνδυνο αδηφάγο στόμιό του, κινώντας γρήγορα κάθε φορά την ουρά και τα πτερύγια…
Το νερό συνέχιζε να αδειάζει από τη μικρή δεξαμενή, μαζί με χιλιάδες ακαθαρσίες, σαπισμένα υπολείμματα φύλλων, διάφορες βρωμιές και αποφάγια που δεν είχαν καταφέρει να φάνε αυτή και τ’ αδέλφια της. Η Μονομαχίνα παρατηρούσε τη στάθμη του νερού να κατεβαίνει αργά, αγωνιώντας για το πότε θα σταματήσει και προσπαθώντας συνεχώς να αποφεύγει τον σωλήνα, που σάρωνε τον πυθμένα του ενυδρείου, κάτι που δεν κατάφεραν τρία από τα μικρότερα και πιο αδύναμα αδελφάκια της...
Οι στιγμές της φάνηκαν αιώνας μέχρι τη ώρα που η σωλήνα σταμάτησε και βγήκε πάλι έξω μαζί με το τεράστιο χέρι. Ένας αναστεναγμός ανακούφισης εγκλωβίστηκε μέσα σε μια μικρή μπουρμπουλήθρα και βγήκε από τα βράγχια της ανεβαίνοντας αργά προς την επιφάνεια, για να τελειώσει εκεί με ένα μικρό ΠΛΑΦ τη σύντομη ζωή του…
Τώρα ήξερε… Θυμόταν… Ο κίνδυνος είχε περάσει… και ήταν σίγουρη ότι σε λίγο, τα 3 μικρά αδελφάκια της θα ξαναγύριζαν ασφαλή στο νερό για να συνεχίσουν τον αγώνα τους. Και μετά θα έμπαινε πάλι ο μαύρος σωλήνας μέσα, αυτή τη φορά όχι για να ρουφήξει, αλλά για να γεμίσει το ενυδρείο με φρέσκο καθαρό νερό.
Και μετά, το τεράστιο ανθρώπινο χέρι, με μια φροντίδα και αγάπη που την έκανε να θυμάται τον πατέρα της στις πρώτες ημέρες της ζωής της, θα έριχνε μέσα εκείνα τα μικρά καφετιά αποξηραμένα σκουληκάκια μαζί με τα μικροσκοπικά ψιλοτριμμένα φυλλαράκια τροφής. Και τότε θα γινόταν μεγάλο πάρτι..! Θα μαζευόντουσαν όλα μαζί, σπρώχνοντας το ένα το άλλο και θα γέμιζαν τις στρογγυλές κοιλίτσες τους με τις νοστιμιές αυτές, μέχρι σκασμού..! Και μετά, αποτραβηγμένα στις σκιές των πράσινων φύλλων, θα προσπαθούσαν να χωνέψουν την υπερβολική ποσότητα φαγητού, μετανιώνοντας για μια ακόμα φορά για το γεγονός ότι πέρασαν πάλι τα όρια…
Έτσι κι αλλιώς θα ξανάτρωγαν…

(συνεχίζεται...)