Και συνεργασιες με συλλογους του εξωτερικου εχουμε μια χαρα. Προσβαση στα ψαρια υπαρχει (με ολες τις δυσκολιες). Ο προεδρος των Γαλλων μας δωρησε το 2004 ενα καρο νεαρα apistogramma πιασμενα αγρια στο Περου. Τα μεγαλωσαμε, τα αναπαραγαμε, και οταν ηρθε η ωρα να τα δωσουμε, δεν τα ηθελε κανεις. Εγω εχω επιτυχημενες αναπαραγωγες απο δυο ειδη Μαδαγασκαρης, και δεν βρεθηκε ουτε ενας να τα παρει και τατρεχα στις Γαλλιες. Τα A. fasciatus που ειναι και σχετικα ευκολα ψαρια, τα στειλαμε στο βελγιο, εδω δεν ταθελε κανεις. Τιποτα ακομα δεν ειναι τοσο τραβηχτικο οσο τα κιτρινα κοκκινα μπλε χρωματα των δισκων εκτροφης?
Μεχρι στιγμης ειναι κυριολεκτικα μετρημενοι στα δαχτυλα ενος χεριου αυτοι που ενδιαφερονται.
Οπως σε ευρυτερη εννοια ειναι μετρημενοι στα δαχτυλα αυτοι που ασχολουνται πιο συστηματικα με ενα ειδος ή μια οικογενεια ψαριων κι εχουν τις υποδομες για μια τετοια κινηση.
Παράθεση:
Όσοι έχουν μεγάλο ενυδρείο και θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν τέτοια ψάρια, μπορεί,πολύ απλά, να μην τους αρέσουν τα εν λόγω ψάρια και ο βιότοπος τους.
Επίσης, δεν έχουν σκοπό ούτε να γίνουν breeders αλλά ούτε να τα θυσιάσουν όλα στον βωμό της διάσωσης κάποιου είδους.
|
Αυτο ειναι σωστο. Και δεν μπορουμε να επιβαλλουμε σε κανεναν το "παθος" αυτο. Να το "εμπνευσουμε" ισως, αλλα μεχρι τωρα χλωμο το βλεπω.
Και μη ξεχναμε οτι περαν των παραπανω, αυτοι που θα θελησουν να ασχοληθουν πρεπει ναχουν και καποια αρκετη πειρα και να ξερουν τι κανουν.