Τσιπούρες και λαβράκια!! Σκέψεις για Μεσογειακό.

[NPS]

Πολύ ωραία η συζήτηση αυτή, που αναθερμάνατε με τα τελευταία ποστ.

Σε όσα αναφέρθηκαν έχω να εκφράσω αρκετά ερωτήματα και ίσως κάποιες διαφωνίες. Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά.

Ξεκινάω, σχολιάζοντας κάποια σημεία, της αρχικής τοποθέτησης του θέματος, από το Φίλο Σταύρο.
Σίγουρα το Μεσογειακό ενυδρείο, βρίσκεται σε μία διαρκή εξέλιξη και πολλά είναι αυτά, που δεν γνωρίζουμε, για την επιτυχή διατήρηση, ενός τέτοιου συστήματος. Ο σκοπός μας είναι να προσομοιάσουμε κάποιο τμήμα Μεσογειακού βυθού, σε ένα κλειστό σύστημα. Σαν κλειστό σύστημα δεν θα μπορούσε ποτέ να αναπαραστήσει 100% τη ζωή του βυθού, ανεχόμενο αρκετές υποχωρήσεις, όπως άλλωστε συμβαίνει σε όλα αυτά τα συστήματα.
Αυτό σημαίνει, ότι δεν είναι απαραίτητο να βρισκόμαστε με ένα θερμόμετρο στο χέρι, αφού οι πληροφορίες των όσων ασχολούνται με το Μεσογειακό ενυδρείο (κυρίως Ιταλοί), έχουν καταδείξει, ότι οι οργανισμοί αυτοί, επιβιώνουν πολύ καλά σε σταθερές θερμοκρασίες, οι οποίες μπορεί και να ξεπεράσουν τους 26 βαθμούς, για τα ασπόνδυλα και να αγγίζουν τους 28+ για τα ψάρια.
Στην αναφορά, της ανάπτυξης του γόνου δεν αναφέρεται το είδος διατροφής, που δέχονται τα ψαράκια αυτά, όπως και την ημερήσια ποσότητα.
Θα μπορούσε κάποιο αντίστοιχος διατροφικός τρόπος να είναι ανεκτός σε ένα κλειστό σύστημα???
Δεν έχει επίσης αναφερθεί, ο ρυθμός ανανέωσης του νερού στα ενυδρεία ανάπτυξης. Αν το νερό αντικαθίσταται σε ποσοστό 90% ημερησίως, για να μην πω μετά από κάθε τάισμα, τότε δεν μπορούμε να μιλάμε για κλειστά συστήματα.
Ο ιχθυολόγος της παρέας μπορεί να τοποθετηθεί.

Όσον αφορά τις απαντήσεις του Φίλου Spycan2, θέλω να παρατηρήσω, ότι ο βράχος απογυμνώθηκε, πιθανά, από την μικροάλγη και την μακροάλγη (αν υπήρχε), όπως προαναφέρθηκε, τόσο από τους αλγοβόρους ή παμφάγους (omnivorous) οργανισμούς ή τις συνθήκες κακού φωτισμού. Σε καμία όμως περίπτωση δεν απαλλάχθηκε από τον μικρόκοσμο και γενικά την μικροπανίδα του, όσο και από την αναερόβια μικροπανίδα του πυρήνα του, εκτός βέβαια αν οι συνθήκες διατήρησής του ήταν ασυμβίβαστες με τη ζωή.
Σε ένα κλειστό φυσικό σύστημα, οι οργανισμοί, που επιλέγονται, εξυπηρετούν κάποιο σκοπό και πάντα φροντίζουμε για την σωστή ισορροπία. Έτσι η παρουσία γαρίδων, ερημιτών, αχινών κλπ είναι ευπρόσδεκτη αρκεί να υπάρχει επάρκεια τροφής, που να καλύπτει τις διατροφικές τους ανάγκες.
Με την ευκαιρία να αναφέρω, ότι στο κλειστό φυσικό σύστημα τροπικού υφάλου, που διατηρώ, ζουν περισσότερο από πέντε χρόνια Μεσογειακοί οργανισμοί, όπως αχινοί, ερημίτες, αστερίες (Σέρπανς-οφίουροι), ολοθούρια, σκουλήκια ασβεστιακού σωλήνα και ανεμώνες, όπως και ψάρια. Γαρίδες έχω διατηρήσει αρκετούς μήνες, αλλά είμαι σίγουρος ότι η εξαφάνισή τους οφείλεται στους φυσικούς εχθρούς τους, που υπάρχουν στο ενυδρείο μου.
Από τις γενικές γνώσεις, που διαθέτω, γνωρίζω, ότι τα καβούρια δεν είναι όλα σαρκοφάγα, αλλά υπάρχουν και αλγοβόρα και παμφάγα. Για παράδειγμα ο βασιλικός κάβουρας, με τις τεράστιες δυνατές δαγκάνες του, σπάει όστρακα και τρέφεται με τη σάρκα των θυμάτων του. Από την άλλη, όμως, η άκακη καβουρομάνα, με τις ατροφικές της δαγκάνες, κλαδεύει την συνεχώς την μικροάλγη και τρέφεται αποκλειστικά με αυτή και τους μικροοργανισμούς, που ζουν ανάμεσά της.
Οι περισσότεροι ερημίτες, είναι παμφάγοι, αλλά κυρίως αλγοφάγοι, τρεφόμενοι με μικροάλγη και οργανικά υπολείμματα.

Δεν συνεχίζω για να μην γίνω κουραστικός. Με την πρώτη ευκαιρία θα καταθέσω φωτογραφικό υλικό, τόσο προσωπικών εμπειριών , όσο και άλλων Φίλων.

[accnt]

Άρα λοιπόν Νίκο, δεν μπορούμε να είμαστε 100% σίγουροι ότι θα επιτύχουμε να αναπαραστήσουμε ένα μικρό τμήμα της Μεσογειακής μας θάλασσας. Αυτό βέβαια ούτε στα ενυδρεία τροπικού υφάλου συμβαίνει με 100% επιτυχία. Για να το πετύχουμε αυτό θα χρειαστούμε σοβαρότατο εξοπλισμό (δηλαδή chiller ακόμα και τον Χειμώνα για να έχουμε 14 C) και πάρα πολύ προσωπική φροντίδα, ίσως και πέρα από του τροπικού υφάλου.

Αυτό έχω καταλάβει μέχρι στιγμής και γι΄ αυτό η προσπάθειά μου θα έχει ως στόχο την καλή διαβίωση των κατοίκων της, αλλά όσο γίνεται σε ανεκτά επίπεδα.

[NPS]

Αυτό ισχύει σίγουρο. Κανένα κλειστό σύστημα δεν μπορεί να εξομοιωθεί, πλήρως, με κάποιον φυσικό βιότοπο.
Ο σκοπός του κάθε χομπίστα είναι να προσομοιώσει, τον βιότοπο, από τον οποίο προέρχονται οι οργανισμοί, όσο το δυνατόν καλύτερα, ώστε να εξασφαλίσει τις καλύτερες συνθήκες διαβίωσης στα ζωντανά και να ικανοποιήσει τις προσωπικές του ανάγκες.
Αυτό ισχύει σε όλες τις κατηγορίες του χόμπι μας, αλλά πολύ περισσότερο για τους οργανισμούς, που προέρχονται απ' ευθείας από τη φύση.

Για να γίνω πιο σαφής, αναφέρομαι στα κλειστά φυσικά συστήματα τροπικού υφάλου, τα οποία βρίσκονται πολύ κοντά στα αντίστοιχα της Μεσογειακής Αποχής.
Αυτά τα συστήματα λοιπόν, τείνουν στην τελειότητα, αφού ολοκληρώνουν τον κύκλο του αζώτου. Σε καμία, όμως, περίπτωση δεν μπορούμε να τα θεωρήσουμε σαν τέλεια.
Και εξηγούμαι αναφέροντας μερικά παραδείγματα.
-Προσομοιάζουμε αρκετά τα ισχυρά ρεύματα των υφάλων, αλλά δεν έχουμε τη δυνατότητα να εξασφαλίσουμε και τη μεταφορά των τεράστιων πλαγκτονικών ποσοτήτων, που εξασφαλίζεται στη φύση από τα ρεύματα αυτά. Όσο πλαγκτόν και να ρίξουμε στο ενυδρείο μας, απ' ότι καταλαβαίνεις δεν μπορεί να συγκριθεί με τους τόνους πλαγκτόν, που μεταφέρονται, ανά ώρα, στο ύφαλο, από τα πλέον απόμακρα μέρη των ωκεανών.
Έτσι αναγκάζουμε τα ασπόνδυλά μας να επιβιώνουν μόνο σαν αυτοτροφικά, δηλαδή μόνο με τις φωτοσυνθετικές τους ικανότητες.

-Δεν έχουμε τη δυνατότητα να προσομοιάσουμε τις καιρικές μεταβολές, τόσο κατά τη διάρκεια της ημέρας, όσο και κατά την εναλλαγή των εποχών.
Έτσι στα συστήματά μας, δεν υπάρχουν οι περίοδοι συννεφιάς, οι αλλαγές της γωνίας πρόσπτωσης των ηλιακών ακτίνων ή οι τροπικές καταιγίδες και άλλα παρόμοια, τα οποία διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στη φύση, όσον αφορά την ανάπτυξη και την ανανέωση των οργανισμών.

-Πολλά είδη ψαριών τα καταδικάζουμε να ζουν σαν μονάδες στα συστήματά μας, λόγω έλλειψης χώρου ή λόγω των κυριαρχικών τους συνηθειών, έναντι άλλων ειδών.
Κλασσικό παράδειγμα το tang Λευκόστερνος, ο οποίος στη φύση ζει σε κοπάδια μεγάλων αριθμών, καλύπτει κάθε μέρα τετραγωνικά χιλιόμετρα, του υφάλου, προκειμένου να εξασφαλίσει την τροφή του κλπ

Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πάρα πολλά παραδείγματα σαν τα πιο πάνω.
Αυτές οι υποχωρήσεις, όμως, δεν μας εμποδίζουν να θαυμάσουμε ένα τροπικό ή Μεσογειακό σύστημα, σε ένα ενυδρείο στο σπίτι μας,

Προσωπικά, δεν θεωρώ το chiller ότι αποτελεί το μυστικό της επιτυχίας, ενός Μεσογειακού κλειστού συστήματος, αφού τόσο από την προσωπική μου εμπειρία, όσο και από τις εμπειρίες άλλων χομπιστών, οι Μεσογειακοί οργανισμοί διαβιώνουν άνετα σε σταθερές θερμοκρασιακές συνθήκες, αντίστοιχες των τροπικών.
Σίγουρα η παρουσία μιας ψυκτικής συσκευής, θα εξυπηρετήσει πολύ, αλλά οι 14 βαθμοί που αναφέρεις, θεωρώ ότι είναι μια ανέφικτη υπερβολή, που το μόνο που μπορεί να προκαλέσει, είναι την απομάκρυνση των χομπιστών από την συγκεκριμένη κατηγορία.
Αυτή τη στιγμή τρέχουν κλειστά Μεσογειακά συστήματα, με τεράστια επιτυχία, τόσο στη διατήρηση ψαριών, όσο και ασπόνδυλων, στα οποία η θερμοκρασία δεν πέφτει ποτέ το χειμώνα κάτω από τους 26 βαθμούς, ενώ το καλοκαίρι ξεπερνούν και τους 28.


Τέλος θεωρώ ότι η αρκετή προσωπική φροντίδα του χομπίστα και η επαγρύπνηση, ισχύει και εδώ, όπως και σε όλα τα βιοτοπικά συστήματα και κατά τη γνώμη μου αυτό είναι μέρος από το μεγαλείο του χόμπι μας.
Φιλικά
Νίκος

[spykan2]

Καλησπέρα και από μένα

Θα ήθελα να τονίσω οτι και εγώ συμφωνώ με παρα πολλά από τα παραπάνω

Ως προς τον φίλο accnt (αν θες πες μου το μικρό σου ονομα) ηθέλα να απαντήσω πως μέχρι στιγμής έχω καταφέρει να στήσω ένα 120λιτρο ενυδρείο γλυκού νερού με 15 νεον τετρα και εχτες (με την ευγενική χορηγια της Μαριελ) απέκτησα ενα μικρο Ancistrus.

Ακόμα, για τον φίλο Νίκο (μπορεις να με λες Σπύρο) θέλω να απαντήσω πως η χρήση κλειστών συστημάτων στο χώρο της ιχθυοκαλλιέργειας και κυρίως στους ιχθυογεννητικούς σταθμούς στην Ευρώπη ειναι παρα πολυ μικρή.Ιδιέτερα για τη φάση της προπάχυνσης όπου τα ψάρια εκτρέφονται στις προαναφερθήσες δεξαμενές (σε προηγούμενες ΄φασεις εκτροφής, όπως εκόλαψη και αρχικά στάδια λαρβών-νεογένητων ψαριών-ολοι οι ιχθυογεννητικοι σταθμοί χρησιμοποιούν ημίκλειστα συστήματα για τον έλεγχο των φυσικοχημικών παραμέτρων του νερού όπου η ανανέωση νερού μπορει να φτάνει και το 30% ημερησίως –αν θυμάμαι σωστά).Παρ’ολά αυτά ότι ισχύει για τους σταθμούς συνεχούς ροής, ισχύει και για τα τελείως κλειστα κυκλώματα.Ο λόγος μη χρήσης κλειστών κυκλωμάτων από τη βιομηχανία είναι κυρίως οικονομικός παρα βιολογικός, αφού τα φύλτρα είναι πανομοιότυπα με αυτά των ενυδρείων απλώς σε πολυ μεγαλύτερη κλίμακα αφού πρέπει να διαχειρίζονται εκατοντάδες τόνους νερού.

Τα ψάρια σε μια δεξαμενή σαν τις προαναφερθήσες μπορεί να είναι μέχρι και 300.000 άτομα (μέση τιμή 150.000 με 200.000 άτομα ανα δεξαμενή) μεγέθους 1-2gr (2-4cm περίπου) και τρέφονται με pellets παρόμοια με αυτά για ενυδρειακή χρήση.Η μόνη διαφορά είναι οτι αυτές οι τροφές αποτελούνται κυρίως από πρωτεϊνες, κοινώς μεγαλύτερες ποσότητες αμμωνίας και των παραγώγων τους.Όσον αναφορά τις ημερήσιες χορηγούμενες ποσότητες τροφής δεν θυμάμαι ακριβώς να σας πω, όμως έιναι πιστέψτε με παρα πολύ μεγάλες, αφού αποσκοπούν στην γρήγορη ανάπτυξη των ψαρίων και κατα συνέπεια το κέρδος.

Πέρα από τα τεχνικά στοιχεία για τους ιχθυογεννητικούς (όπου υπάρχει απορία ζητήστε διευκρινησεις) θέλω να ρωτήσω τον Νίκο τι εννοεί με τον όρο αναερόβια μικροπανίδα του πυρίνα του βράχου.Οσον αναφορά τους μικροοργανισμούς του βράχου, συμφωνώ απόλυτα για την συνέχηση της παρουσίας τους και τις ευεργετικές τους επιδράσεις ως ένα σημείο στη βιολογία του ενυδρείου.

Τέλος θέλω να άναφερθώ πάλι στο θέμα της θερμοκρασίας που το θεωρώ αρκετά σημαντικό.Όπως προαναφέρατε και οι δυο, είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να καταφέρει κάποιος να πετύχει ένα οικοσύστημα 100% ομοιο με το πραγματικό. Νικος:Ο σκοπός του κάθε χομπίστα είναι να προσομοιώσει, τον βιότοπο, από τον οποίο προέρχονται οι οργανισμοί, όσο το δυνατόν καλύτερα, ώστε να εξασφαλίσει τις καλύτερες συνθήκες διαβίωσης στα ζωντανά και να ικανοποιήσει τις προσωπικές του ανάγκες. Όπως προανέφερε ο Νίκος, Ιταλοί έχουν αναφέρει ότι μεσσογιακοί θαλασσιοι οργανισμοί έχουν επιβιώσει μέχρι και σε 28οC.Αν σας περιγράψω το ενυδρείο ενος γνωστού μου είμαι σίγουρος ότι θα τον πέρνατε με τις πέτρες.Το ενυδρείο λειτουργεί εδώ και 4 χρόνια.Πρόκειται για ένα 60λιτρο που περιέχει από την αρχή 2 Oscar(15 και 10 cm) και 1 Pagasius (15 cm).Τα ψάρια φαίνεται οτι ζουν μια χαρά μεταξύ τους και υπο αυτές τις συνθήκες.Μάλιστα τα Oscar είναι και ζευγάρι.Ακόμα σε ένα ποστ που διάβασα στην ενότητα των αρχαρίων, κάποιος έλεγε πως τα ψάρια του φαίνονται μια χαρά παρ’όλο που κάποιες παράμετροι του νερού ηταν μη αποδεκτές.Με αυτά τα παραδείγματα θέλω να πώ πως το ότι «επιβιώνουν»τα ψάρια (το λέει και η ιδια η λέξη) στους 28οC δεν σημαίνει ότι έχουμε και τις καλύτερες συνθήκες διαβίωσης.Κοινώς η σταθερή θερμοκρασία ενός μεσογειακού ενυδρείου πρέπει να κυμένεται από τους 16(χειμώνα) εώς τους 25(καλοκαίρι) χωρίς απαραίτητα να είμαστε όλη την ώρα με ένα θερμόμετρο στο χέρι

Αυτά προς το παρόν και ελπίζω να το διαβάσατε ολο και να μην .
Ευχαριστώ Σπυρος .

[NPS]

Κατ’ αρχήν θα ήθελα να σας αναφέρω, ότι χαίρομαι ιδιαίτερα, που ανοίξαμε αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση, κατά τη γνώμη μου, η οποία πιστεύω, ότι θα βοηθήσει αρκετά όσους ενδιαφέρονται να ασχοληθούν σωστά και στα πλαίσια του υπεύθυνου ερασιτεχνισμού, με το Μεσογειακό ενυδρείο.

Πιστεύω, ότι ή αναφορά του Φίλου μας Σπύρου, όσον αφορά τα επαγγελματικά συστήματα ανάπτυξης του γόνου, να έλυσαν αρκετές απορίες, ώστε να μην υπεραπλουστεύουμε και ισοπεδώνουμε τα πάντα, θεωρώντας ότι μπορούμε να εφαρμόσουμε αυτές τις τεχνικές στα ερασιτεχνικά κλειστά συστήματά μας.

Όσον αφορά την αερόβια και αναερόβια μικροπανίδα του ζωντανού βράχου, αλλά και της ζωντανής άμμου, αγαπητέ Σπύρο, θέλω να σου αναφέρω, ότι εμείς οι ερασιτέχνες, εδώ και πολλά χρόνια διατηρούμε τη βιολογία ενός κλειστού θαλασσινού συστήματος, με τη συνδρομή αυτής της μικροπανίδας και επί πλέον των μικρών οργανισμών, όσο και της άλγης, που διαβιώνουν στην επιφάνεια και στους πόρους αυτών.
Στα εξωτερικά στρώματα του ζωντανού βράχου, οι αερόβιοι μικροοργανισμοί αναλαμβάνουν τον μεταβολισμό των οργανικών αποβλήτων, μετατρέποντάς τα σε νιτρώδη και νιτρικά άλατα. Ενώ τα αναερόβια βακτήρια, που βρίσκονται στο εσωτερικό του βράχου, στον πυρήνα του, αναλαμβάνουν την περαιτέρω επεξεργασία αυτών των αλάτων, με κύριο τελικό αποτέλεσμα την δημιουργία αερίου αζώτου, το οποίο ελευθερώνεται και πάλι στο σύστημα και από εκεί στην ατμόσφαιρα.
Έτσι μιλάμε για «τέλεια» κλειστά φυσικά συστήματα, όσον αφορά τον κύκλο του αζώτου, αφού αυτός ολοκληρώνεται με καθαρά φυσικές μεθόδους.
Αυτά στα αναφέρω, όσο το δυνατόν πιο συνοπτικά, προσπαθώντας να απαντήσω στο ερώτημα, που μου θέτεις, χωρίς βέβαια να θέλω να κάνω το δάσκαλο, αλλά θεωρώ, ότι μας δίνεται η ευκαιρία να αναφέρουμε μερικά πράγματα, που πιθανά να βοηθήσουν κάποιους Φίλους, που αυτή τη στιγμή παρακολουθούν τη συζήτησή μας.

Όσον αφορά την τελευταία παράγραφο της τοποθέτησής σου, θα ήθελα να συμφωνήσω μαζί σου ότι δυστυχώς τα περισσότερα ζωντανά μας επιβιώνουν στα κλειστά ερασιτεχνικά μας συστήματα, χωρίς να είμαστε απόλυτα σίγουροι, ότι οι συνθήκες, που τους παρέχουμε είναι οι ιδανικές. Αυτό ισχύει, όπως άλλωστε προανέφερα, πολύ περισσότερο στους άγριους οργανισμού και λιγότερο ίσως, σε αυτούς που έχουν αναπαραχθεί τεχνικά.
Για μένα το κριτήριο ανεκτών συνθηκών διαβίωσης των οργανισμών, είναι το στάδιο της αναπαραγωγής. Έτσι θεωρώ ότι τα ζωντανά είναι ικανοποιημένα και όχι απλά συμβιβασμένα με τις συνθήκες, που τους προσφέρει ο ερασιτέχνης, όταν ολοκληρώσουν το πιο σημαντικό μέρος του κύκλου της ζωής τους, που είναι η αναπαραγωγή.

Τέλος, αναφέρομαι και πάλι στο θέμα της θερμοκρασίας. Ο σκοπός μου που ανέφερα τα παραδείγματα, καθώς και άλλα πολλά που θα μπορούσα να αναφέρω, από τις προσωπικές μου εμπειρίες, αλλά και άλλων, είναι γιατί προσπαθώ να απομυθοποιήσω ότι η θερμοκρασία και μόνο, αποτελεί απαγορευτικό παράγοντα για τη διατήρηση ενός θαυμάσιου Μεσογειακού συστήματος.
Προσωπικά, ο παράγων θερμοκρασία, όπως και τόσοι άλλοι παράγοντες, μπορούν να προσαρμοστούν, σύμφωνα με τις δυνατότητες του ερασιτέχνη, στα πλαίσια των γενικών υποχωρήσεων, που έτσι και αλλιώς είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε, για το οποιοδήποτε ερασιτεχνικό κλειστό σύστημα, διαθέτουμε.
Ως προς το τελευταίο, παραπέμπω στα παραδείγματα του προηγούμενου ποστ μου και προσθέτω επίσης την ασυμβατότητα πολλών οργανισμών, που επιβιώνουν στο ίδιο κλειστό σύστημα, αλλά και στην ανάμειξη οργανισμών προερχόμενων από διαφορετικούς υδροβιότοπους και ωκεανούς.
Πράγματα συνήθη στα ερασιτεχνικά και ταυτόχρονα «επιτυχημένα» κλειστά συστήματα.
Φιλικά
Νίκος

[accnt]

Το μόνο σίγουρο είναι ότι σε καμιά περίπτωση (εκτός και αν έχουμε ενυδρείο 3-5 τόνων, με super συνθήκες), δεν υπάρχει περίπτωση να μιμηθούμε την φύση.
Έτσι στα μικρά ενυδρεία μας και ειδικότερα για τα Μεσογειακά είδη, δεν υπάρχει περίπτωση να δούμε και αναπαραγωγές. Είτε λόγω συνθηκών είτε λόγω περιορισμένου χώρου.

Νίκο όταν είχα τους δίσκους είχα πετύχει πάμπολλες αναπαραγωγές και είχα κρατήσει και πολλά μικρά τα οποία και μεγάλωσα. Ένας άλλος χομπίστας με π.χ. μολλυ παρατηρεί αυτό το φαινόμενο συνεχώς. Στα θαλασσινά είδη τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα.
Άρα η δυσκολία φαίνεται περισσότερο στα άγρια ψάρια και περισσότερο από όλα στα θαλασσινά είδη.
Μου φαίνεται απίθανο να φτάσουμε σε επίπεδο κράτησης Μεσογειακών ειδών τόσο υψηλό, που να πετύχουμε και αναπαραγωγές. Αν το δεχτούμε αυτό, μήπως είναι σαν να λέμε ότι έτσι και αλλιώς η προσπάθεια μας είναι καταδικασμένη (από άποψης ιδανικών συνθηκών)?

Άρα ξεκινάμε μια προσπάθεια Μεσογειακού ενυδρείου με πολλές υποχωρήσεις (κυρίως λόγω κόστους) αλλά με προοπτική επιτυχίας στο να διατηρήσουμε ζωντανούς τους κατοίκους του ενυδρείου και «ψιλοευχαριστημένους»!



Σπύρο το όνομά μου είναι Γιάννης. Δες και την σελίδα μου με τα ενυδρεία.

[NPS]

Η προσωπική μου άποψη, είναι ότι μπορούμε να πλησιάσουμε τις φυσικές συνθήκες, μόνο με συστήματα "ημιανοικτού" τύπου, όπως ισχύει σε αρκετά public aquariums.
Αυτό ισχύει γενικώς και δεν πρέπει να τι εξειδικεύουμε μόνο στα Μεσογειακά συστήματα.

Αν το δεχτούμε αυτό, μήπως είναι σαν να λέμε ότι έτσι και αλλιώς η προσπάθεια μας είναι καταδικασμένη (από άποψης ιδανικών συνθηκών)?
Κατά τη γνώμη μου, καμία προσπάθεια δεν πρέπει να θεωρείται εξ αρχής σαν καταδικασμένη, αλλά έστω σαν μια μικρή προσφορά, ένα λιθαράκι, στο όλον πάζλ.

Άρα ξεκινάμε μια προσπάθεια Μεσογειακού ενυδρείου με πολλές υποχωρήσεις (κυρίως λόγω κόστους) αλλά με προοπτική επιτυχίας στο να διατηρήσουμε ζωντανούς τους κατοίκους του ενυδρείου και «ψιλοευχαριστημένους»!
Όπως τόνισα και στις προηγούμενες απαντήσεις μου, οι υποχωρήσεις και οι συμβιβασμοί, τόσο από την πλευρά του ερασιτέχνη, όσο και από την πλευρά των ζωντανών (άθελά τους βέβαια), είναι κάτι αναπόφευκτο, αλλά είναι μέσα στους κανόνες του χόμπι μας.

Μου φαίνεται απίθανο να φτάσουμε σε επίπεδο κράτησης Μεσογειακών ειδών τόσο υψηλό, που να πετύχουμε και αναπαραγωγές.
Αυτό δεν μπορεί κανείς να το αποκλείσει στο μέλλον. Μην ξεχνάς, ότι αυτό πριν λίγα χρόνια φάνταζε σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας, για τα τροπικά είδη ψαριών. Σήμερα, όμως, άλλος ένας μύθος έχει καταρριφθεί.
Την ίδια οδό, πιστεύω ότι θα ακολουθήσουν και τα Μεσογειακά κλειστά συστήματα, όσο υπάρχουν χομπίστες με μεράκι, αγάπη και πραγματικό ενδιαφέρον, για την κατηγορία αυτή.
Η επιτυχία είναι κάτι εντελώς σχετικό και εξαρτάται από την οπτική γωνία, που το παρατηρεί ο καθένας. Για παράδειγμα ένα επιτυχημένο σύστημα τροπικού υφάλου, στα μάτια ενός χομπίστα, είναι μια εντελώς τραγική αποτυχία στα μάτια ενός...φιλόζωου.
Φιλικά
Νίκος