Mycobacterium marinum

[Lemeshianos]

Mycobacterium marinum
Το Mycobacterium είναι ένα βακτηρίδιο το οποίο υπάρχει στο αλμυρό νερό. Το βακτηρίδιο αν και είναι σχετικά σπάνιο μπορεί να προκαλέσει σοβαρές μολύνσεις και σε περίπτωση που δεν διαγνωστεί έγκαιρα για ανάλογη θεραπεία μπορεί να οδηγήσει σε ακρωτηριασμό. Για να μολυνθεί κάποιος πρέπει να υπάρχει ανοικτή πληγή ή κάποιο γδάρσιμο και να έρθει σε επαφή με νερό στο οποίο υπάρχει το βακτηρίδιο. Συνήθως κάποιος μολύνετε σε θάλασσες που η ποιότητα νερού δεν είναι καλή και σε κάποιες περιπτώσεις άτομα έχουν μολυνθεί από το νερό του ενυδρείου τους. Επίσης μπορεί να μολυνθείτε αγγίζοντας κάποια από τα κοράλια, αμοιβάδες, ψάρια με γυμνά χέρια τα οποία έχουν κεντρί, γενικότερα οτιδήποτε μπορεί να προκαλέσει πληγή στην επιδερμίδα και ανοίξει είσοδο στο βακτηρίδιο. Οι πρώτες ενδείξεις είναι μια πληγή που έχετε και δεν επουλώνετε κανονικά αφήνωντας στην συνέχεια κάποιο μικρό μη-καρκονογενή όγκο. Σε κάποιες περιπτώσης μπορεί η μόλυνση να εμφανιστεί σαν sporotrichotic lymphangitis, μόλυνση των λυμφατικών αγγείων η οποία μοιάζει με κλωστές στο δέρμα και στα αγγεία. Η διάγνωση και η θεραπεία καθυστερούν συχνά, λόγω έλλειψης υποψίας για το συγκεκριμένο βακτηρίδιο.
Ο λόγος που αναφέρω αυτή την ασθένεια δεν είναι για να τρομάξω κάποιο νέο φίλο του χόμπυ, αλλά για να σας ενημερώσω για κάτι που οι πωλητές στα καταστήματα κατοικιδίων δεν θα σας αναφέρουν ποτέ όταν σας πουλούν τον εξοπλισμό για ένα ενυδρείο. Ο κίνδυνος μόλυνσης είναι ελάχιστος και μπορεί να αποφευχθεί με την χρήση μακριών ελαστικών γαντιών για να μην έρχετε το νερό σε επαφή με το δέρμα σας. Επίσης η χρήση των γαντιών συνιστάτε και για να μην μολύνουμε και εμείς το νερό του ενυδρείου μας με οποιεσδήποτε ακαθαρσίες μπορεί να καθίσουν στα χέρια μας. Στα τελευταία 20 χρόνια μόνο 18 περιπτώσεις μολύνσεων που να έχουν σχέση με το χόμπυ, έχουν καταγραφεί. Επειδή όμως στις πλείστες από τις 18 περιπτώσης η σωστή διάγνωση καθυστερούσε ένα περίπου χρόνο, θεωρώ σωστό να γνωρίζει κάποιος που ασχολείτε με το χόμπυ τα συμπτώματα, έτσι στην σπάνια περίπτωση μόλυνσης να ενημερώσει τον γιατρό του ότι υποπτεύετε το συγκεκριμένο βακτηρίδιο και να ακολουθήσει την σωστή θεραπεία. Διαφορετικές αντιβιώσεις χορηγούνται για να βρεθεί το “κοκτέιλ” αντιβιοτικών που σκοτώνει το βακτηρίδιο. Η θεραπεία μπορεί να διαρκέσει αρκετούς μήνες για κάποια άτομα (μέχρι και 10).
Πρόληψη
Όλη η ταλαιπωρία μπορεί να αποφευχθεί ακολουθώντας τους πιο κάτω κανόνες:

• Δεν βάζουμε ποτέ τα χέρια μας στο νερό αν έχουν ανοικτές ή πρόσφατες πληγές. Αν είναι αναγκαίο χρησιμοποιούμε κάποια αλοιφή ή βαζελίνη και δένουμε την πληγή(τσιρότα ή επίδεσμο). Καλύτερα να ρισκάρουμε να μπουν κάποια συστατικά της αλοιφής ή της βαζελίνης στο νερό παρά να μπουν βακτηρίδια στον οργανισμό μας. Επίσης αρκετά καταστήματα πουλάνε μακριά ελαστικά γάντια για να δουλεύουμε στο ενυδρείο.
• Χρησιμοποιούμε αντιβιοτικά σαπούνια και πλενόμαστε πάντοτε καλά όταν δουλεύουμε στο ενυδρείο ακόμη και αν δεν έχουμε βρέξει τα χέρια μας. Ο εξοπλισμός μπορεί να μεταφέρει κάποιο βακτηρίδιο.
• Δεν πίνουμε ποτέ νερό του ενυδρείου. Όσο παράξενο και αν ακούγετε κάποιοι ελέγχουν την αλμυρότητα του νερού δοκιμάζοντας το, ενώ όταν δημιουργούμε σιφόνι ρουφώντας σε μια σωλήνα πιθανό κάποιο νερό να καταλήξη στο στόμα μας.

Συμπτώματα

Κοκκινωπό ή γαλαζωπό στο εξόγκωμα στο δέρμα 0.5 - σε 3 εκατ. ή ανάπτυξη κονδύλου σε σημείο προηγούμενου τραυματισμού, είναι το συνηθέστερο σύμπτωμα στο 90% των περιπτώσεων. Έλκος μπορεί να εμφανιστεί αργότερα, και μετέπειτα τραύματα μπορούν να είναι παρόντα κατά τη διάρκεια της λεμφατικης αποξήρανσης στις ακραίες περιπτώσεις. Αυτό εμφανίζεται σε 25-50% των ασθενών και ονομάζεται ”sporotrichotic διασπορά”.
Παράλληλη παρουσία λυμφαδενοπάθειας είναι πιθανή. Οι ασθενείς μπορούν να έχουν βαθύτερα συμπτώματα με tenosynovitis, bursitis, σηπτική αρθρίτιδα, και osteomyelitis του ελλοχεύοντος κόκκαλου. Η διάδοση στο μυελό των οστών και κοιλιακά viscera είναι σπάνια.
Εάν η διάγνωση καθυστερήσει, οι μολύνσεις μπορούν να μιμηθούν τη ρευματοειδή αρθρίτιδα, gout, tenosynovitis σχετική με τραύμα, το ξένο σώμα, τις βαθιές μυκητιακές μολύνσεις.
Θεραπεία
Βακτηριδιοκτόνα ή/και ισχυρά αντιβιοτικά χορηγούνται συνήθως για διάστημα 4-8 εβδομάδων. Σε κάποιες περιπτώσεις πιθανό να χρειαστεί “κοκτέιλ” αντιβιοτικών και η θεραπεία να διαρκέσει μέχρι και 10 μήνες ανάλογα με το ανοσοποιητικό σύστημα κάθε ανθρώπου. Αν η διάγνωση αργήση ίσως χρειαστεί χειρουργική επέμβαση για αφαίρεση κάποιου μολυσμένου ιστού/όγκου που μπορεί να σχηματιστει.