Ποιο δρόμο θα διαλέξουμε?

[Γιώργος Κ]

Για άλλη μια φορά θα προσπαθήσω να καταγράψω τη σκέψη μου και γιατί όχι τις ανησυχίες μου. Βλέπω σε σελίδες στο ίντερνετ πολύ συχνά διαγωνισμούς με ψάρια (φυσικά δίσκους) και πραγματικά έχω μπερδευτεί πάρα πολύ.

Πρώτα από όλα θα πρέπει να δηλώσω ότι μου αρέσουν πάρα πολύ οι διαγωνισμοί, μάλιστα έχω πάρει μέρος σε πολλούς όπως τον AGA και τον IAPLC, ακόμα και σαν κριτής στο διαγωνισμό του Gab μου άρεσε πολύ να βλέπω ενυδρεία που καθρεφτίζουν την δημιουργικότητα, την καλή αισθητική και τον χαρακτήρα των δημιουργών τους είτε αν επρόκειτο για ενυδρεία που προσπαθούσαν να αναπαραστήσουν κάποιο βιότοπο είτε αν επρόκειτο για ενυδρεία που είχαν στηθεί με τρόπο τέτοιο ώστε να αναδεικνύουν την αρμονία και γιατί όχι μια μορφής τέχνης.

Βλέποντας φωτογραφίες από τα πρωταθλήματα δίσκων ακόμα βασανίζουν το μυαλό μου σκέψεις και ερωτηματικά που δεν βρίσκω εύκολα απαντήσεις! Μια και ο τρόπος σκέψης μου θα είναι κουραστικός για πολλούς θα προσπαθήσω να μη τα μπλέξω τα θέματα (όσο μπορώ).

Στα πρωταθλήματα αυτά οι δίσκοι <κρίνονται> από τα χαρακτηριστικά του σώματος τους όπως το μέγεθος των ματιών, το χρώμα (strain), σχήμα, <μέτωπο>, σχήμα στόματος κτλ. Στο πρώτο βιβλίο του Σωχ είδα μερικά από αυτά.
Αναρωτιέμαι ... ποιος έχει καθιερώσει αυτά τα κριτήρια? Πρόκειται για χαρακτηριστικά που απαντώνται σε <υψηλής ποιότητας> ψάρια που βρίσκονται στη φύση? Πάντα έχω σαν πεποίθηση ότι το <τέλειο> μπορεί να βρεθεί στη φύση και με αυτή τη λογική η όποια αξιολόγηση θα πρέπει να γίνεται με σύγκριση κάποιου ψαριού που είναι ζει στη φύση και έχει τις ιδανικές αναλογίες. Υποθέτω ένας διαγωνισμός κάποιου άλλου είδους ψαριού πχ ραμιρέζι η ελεφαντόψαρου με αυτά τα κριτήρια θα κρίνονταν. Δηλώνω άγνοια στο θέμα αυτό!! Ποιος <θέσπισε> ότι το ιδανικό μάτι σε κάποιο δίσκο εκτροφής θα πρέπει να είναι μικρό ενώ όλοι οι άγριοι συνήθως έχουν μεγαλύτερα? Προσπαθώ να δω το μέλλον σε όλο αυτό και αναρωτιέμαι --> μήπως κάποτε αυτές που θεωρούνται δυσμορφίες στη φύση φτάσουμε σε σημείο να τις θεωρούμε δείκτες ποιότητας? Θεωρούμε ότι ένα ballon μόλλυ είναι πιο <σωστό> από ένα που έχει την <άγρια> μορφή? Βλέπω στο ίντερνετ δίσκους που τους ονομάζουν <bulldog> να διαδίδονται όλο και πιο πολύ και να παρουσιάζονται από εκτροφείς η χομπίστες φουσκωμένους από περηφάνια ως ποιοτικά ψάρια και από κάτω όλους να χειροκροτούν. Εδώ θα πρέπει να παραδεχτώ τον Bleher που κάθε φορά που βλέπει τέτοια φαινόμενα ενίσταται κατευθείαν! Πρόκειται για την ματαιοδοξία του ανθρώπου να <δημιουργήσει> κάτι διαφορετικό από τη φύση βαφτίζοντας το ποιότητα? Ποια θα είναι η δική μας στάση μιας που στην Ελλάδα έχει αρχίσει η συζήτηση για την ποιότητα νομίζω ότι όλοι κάποια στιγμή θα αναρωτηθούμε! (?)

Ένα άλλο θέμα που με κάνει να απορώ πραγματικά είναι το πως τα διαγωνιζόμενα ψάρια συνήθως μετά από μεγάλο ταξίδι είναι τόσο <ήρεμα> σε μικρά ενυδρειάκια χωρίς ούτε μια κρυψώνα, με έντονο φωτισμό, με κόσμο να περνάει από μπροστά τους. Έχω ακούσει πολλές εκδοχές όπως ότι τα <εκπαιδεύουν> σε κακουχίες η ότι τα <ναρκώνουν> με κάποιο τρόπο και δεν καταλαβαίνουν και πολλά. Αυτό που σκέφτομαι είναι ότι αδιαμφισβήτητα η ταλαιπωρία για τα ψάρια είναι μεγάλη και αν είσαι εκτροφέας η έμπορος μπορώ να καταλάβω τους λόγους (προφανώς για διαφήμιση για τα ψάρια που θα πάρουν καλές θέσεις) αλλά δεν μπορώ να εντοπίσω το κίνητρο ενός χομπίστα για να υποβάλλει το ψάρι του σε αυτή τη ταλαιπωρία! Αν αφαιρέσουμε ότι έχει σχέση με χρήμα (μπορεί με μια καλή θέση του ψαριού να πουληθεί σε υψηλότερη τιμή) αλλά πέρα αυτών ποιο είναι το κίνητρο? Η ματαιοδοξία της πρώτης θέσης? Με ποιο τίμημα? Στηρίζω όπως προείπα οποιοδήποτε διαγωνισμό αλλά δεν θα τσάκωνα ποτέ ένα ψάρι από το ενυδρείο μου να το πάω στην Ιταλία (πχ) (ακόμα και στην Ελλάδα να γινόταν το πρωτάθλημα). Παραδέχομαι ότι μου φαίνεται και αστείο!! Να το φωτογραφίσω και να έστελνα τις φωτογραφίες σε κάποιο διαγωνισμό θα το έκανα ευχαρίστως!

Το οικονομικό του θέματος προσπάθησα να το αφήσω έξω όσο γινόταν. Προφανώς τα οικονομικά οφέλη για τους εκτροφείς και τους επαγγελματίες του χώρου είναι σημαντικά είτε πουλώντας απευθείας ψάρια είτε από τη διαφήμιση και τον ντόρο που στροβιλίζεται γύρω από το όνομα τους! Σαν χομπίστας είναι κάτι που με αφήνει παγερά αδιάφορο (αν ήμουν επαγγελματίας στο χώρο ίσως τα σκεφτόμουν διαφορετικά). Σκέφτομαι τι θα κερδίσω από όλο αυτό ... Τι διαφορά θα είχε αν γινόταν κάποιο σεμινάριο η κάποιο event χωρίς να υπάρχει ο διαγωνισμός? Τι θα κερδίσω αν πάρει το ψάρι μου τη πρώτη θέση ενώ ταυτόχρονα το ταλαιπωρώ? Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιο λόγο ... πραγματικά!

Θα μπορούσα να γράψω και άλλους προβληματισμούς μου και απορίες αλλά νομίζω ήδη σας κούρασα με τις παραπάνω ... ίσως κατά τη ροή της συζήτησης!