Intro - απορία με oscar & τιγράκια

Καλημέρα από το μαγευτικό Καπανδρίτι!

Τον περασμένο Αύγουστο βάλθηκα να γεμίσω επιτέλους εκείνο το ενυδρείο 120LT που καθόταν μόνο κι έρημο. Συμβουλεύτηκα τον master chef του τοπικού pet shop και ξεκίνησα.

Έστρωσα τα σωληνάκια και τις πέτρες του αέρα, τα σκέπασα με μικρό κόκκινο χαλίκι, έβαλα και μια πέτρα στη γωνία να μην ανασηκώνονται η σωληνώσεις από κάτω με τους χειρισμούς. Για φίλτρο έχω ένα εσωτερικό EHEIM με απλό σφουγγάρι, το οποίο στην πρώτη αλλαγή αντικατέστησα με ανθρακούχο (!). Έβαλα μέσα στο ενυδρείο ένα καράβι και δυο πιθαράκια, δύο ψεύτικα φυτά και ένα αληθινό για να κρύβονται τα ψάρια. Το γέμισα νερό και περίμενα μερικές εβδομάδες. Όταν πήρα το ΟΚ από τον master chef, έριξα τις σταγόνες με τα βακτήρια και την επόμενη μέρα έβαλα τα πρώτα δύο (πράσινα) τιγράκια.

Σταδιακά έβαλα άλλα δύο πορτοκαλιά και δύο oscar. Ώσπου να βάλω χρονοδιακόπτη στο φως έμενε πολλές ώρες αναμμένο και δημιουργήθηκε άλγη, οπότε έβαλα στο τέλος ένα pleco να σουλουπώσει την κατάσταση.

Για κανένα δίμηνο όλα καλά. Μια χαρούμενη παρέα και όλοι ευτυχισμένοι. Ένα πρωί βρήκα το ένα τιγράκι στον αφρό, με φαγωμένο το ένα μάτι. ΟΚ σκέφτηκα, συμβαίνουν αυτά, αποδήμησε εις κύριον και τα υπόλοιπα επωφελήθηκαν για ένα εύκολο μεζεδάκι. Έκτοτε όμως η παρέα δεν ήταν χαρωπή, τα τιγράκια κρυβόντουσαν διαρκώς και δεν ανέβαιναν στον αφρό που συνήθως κυκλοφορούν τα όσκαρ. Η καθαρίστρια (το pleco) κυκλοφορεί σαν αόρατη, δεν ενοχλείται και δεν ενοχλεί.

Δύο εβδομάδες αργότερα, το Σάββατο που μας πέρασε βρήκα κι άλλο ένα στον αφρό, με όλο το πρόσωπο φαγωμένο. Προβληματίστηκα λίγο αλλά δεν υπήρχε και κάτι που μπορούσα να κάνω.

Σήμερα αργά το βράδυ καθόμουν στον υπολογιστή και άκουσα το πλατσούρισμα που κάνουν τα όσκαρ όταν τρώνε - γύρισα να κοιτάξω και είδα το ένα να έχει τσακώσει το τρίτο τιγράκι στα δόντια! Πετάχτηκα, χτύπησα το τζάμι και το άφησε, αλλά το κυνηγούσε διαρκώς να το φάει. Το τιγράκι φαινόταν να παραδίνει πνεύμα και το έβαλα προσωρινά σε ένα πλαστικό ποτήρι για να το προστατέψω από τον νταή. Δεν μπορούσε να μείνει για πολλή ώρα εκεί μέσα γιατί και θα ασφυκτιούσε και θα κρύωνε το νερό, οπότε στερέωσα στην επιφάνεια του νερού ένα μεγάλο σουρωτήρι που έχω και το έριξα εκεί, ώσπου να ξημερώσει. Για κανένα μισάωρο, ίσως και παραπάνω, γυρνούσε συνέχεια ανάσκελα και το ίσιωνα με το δάχτυλο. Αφού του πέρασε το σοκ της καταδίωξης, σταμάτησε να γυρνάει και τώρα φαίνεται ήρεμο στην ασφάλεια του... σουρωτηριού!

Το πρωί σκοπεύω να πιάσω και το τελευταίο τιγράκι, να τα βάλω και τα δυο σε μια σακουλίτσα και να τα επιστρέψω στο pet shop.

Αυτό που με προβληματίζει όμως τώρα είναι ότι το ένα oscar άρχισε να επιτίθεται και στο άλλο και να το στέλνει κι αυτό να βρει κρυψώνα. Το ως τώρα "αόρατο" pleco άρπαξε κι αυτό μερικές προειδοποιητικές δάγκες και χώθηκε στην κρυψώνα του πίσω απ' το φίλτρο. Φαίνεται σαν να θέλει να μείνει μόνος του ο νταής.

Εντάξει, τα τιγράκια είναι 4 εκατοστά και τα όσκαρ 10, όμως το pleco είναι καμιά 20αριά και παρόλα αυτά το οσκαράκι δεν δίστασε.

Ο master chef με είχε διαβεβαιώσει ότι τιγράκια και όσκαρ είναι συμβατά, αλλά η εμπειρία δείχνει το αντίθετο και δεν θέλω κανένα πρωί να βρω το pleco στον αφρό γιατί θα τα τηγανίσω τα όσκαρ!

Η τελευταία μέτρηση που πήρα την Κυριακή στο νερό έδειξε:

ΝΟ3: 100
ΝΟ2: 0
GH: >14d
KH: 3d
pH: ~7

Νερό αλλάζω κάθε τρεις με τέσσερις εβδομάδες, και τελευταία φορά το άλλαξα το Σάββατο. Τώρα που το σκέφτομαι, η επιθετικότητα των όσκαρ (με απώλεια τιγρακίου) και την πρώτη φορά είχε εκδηλωθεί αμέσως μετά από αλλαγή νερού.

Ορίστε, άφθονο υλικό για σχολιασμό, βαράτε αλύπητα!

Κι επειδή ξέρω τι σχέση έχουν οι φωτογραφίες με τις λέξεις, θα σταματήσω εδώ τη φλυαρία και θα σηκώσω φωτογραφίες οσονούπω.