Τώρα θυμήθηκα που μου έλεγε ο πατέρας μου, όταν ήταν παιδί στο χωριό (δεκαετία 1950) κι ήταν να πιουν νερό από ποτάμι και ιδίως από σχετικά στάσημα νερά ρίχνανε στο νερό μερικές σταγόνες "γάλα" γαλατσίδας, ένα είδος ευφόρβιας, δεν ξέρω ποιό ακριβώς.
Αμέσως ότι ζωντανό υπήρχε έφευγε σαν τρελό και απομακρύνονταν ακόμα και τα σκουπιδάκια στο νερό. Μετά πίνανε αποκλείστεικά μόνο από το σημείο που καθάρισε η γαλατσίδα. Φαντάζομαι τοξικότητα!!!
__________________
«...όταν μια πόρτα στη ζωή κλείνει, μια άλλη ανοίγει. Ευτυχισμένος θα είναι ο άνθρωπος που δεν θα σταθεί να κλαίει μπροστά στην κλειστή πόρτα, αλλά θα ψάξει να βρει την ανοικτή και να ευτυχήσει.» [B]Helen Keller
[
|