Αποσπασμα απο αρθρο του Περιοδικου Ενυδρειο τευχος 11:
Στην φύση ένα ψάρι με οποιαδήποτε χρωματική ή σωματική δυσμορφία είτε δυσκολεύεται να ανταγωνιστεί τα αδέρφια του για τροφή, είτε γίνεται γρήγορα στόχος θηρευτών λόγω του έντονου χρώματος του ή της ανικανότητας του να ξεφύγει γρήγορα. Έτσι, παρΆ όλο που συμβαίνει κατά καιρούς να βγαίνουν ψάρια με πιο έντονα χρώματα, αλφικά (χωρίς μελανοφόρα) ή με κάποια σωματική ατέλεια, αυτά δεν επιζούν αρκετά ώστε να αναπαραχθούν και να δώσουν πιθανότητες στην ατέλεια τους να εξαπλωθεί.
Σε ελεγχόμενο όμως περιβάλλον, τα «βελτιωμένα» αυτά ψάρια σύντομα πολλαπλασιάστηκαν και αποτέλεσαν σημαντικό μέρος της αγοράς, τόσο που να μην μας φαίνονται καν περίεργες οι διάφορες ποικιλίες χρυσόψαρων, οι αλφικές μορφές πολλών ειδών, οι μονομάχοι με τα μεγάλα πτερύγια, τα άσπρα – χρυσά – ροζ σκαλάρια, οι πολύχρωμοι δίσκοι κ.λ.π. Στις περιπτώσεις των χρωματικών «βελτιώσεων», ή αυτών με τα μεγάλα πτερύγια, το ψάρι συνήθως δεν έχει πρόβλημα να κινηθεί και να φάει όπως οι «κανονικοί» συγκάτοικοι του. Στις περιπτώσεις μεγαλύτερων δυσμορφιών του σώματος όμως, πράγμα που συνέβαινε μέχρι πρότινος μόνο στα χρυσόψαρα, το ψάρι έχει προβλήματα κίνησης, κολύμβησης και διατροφής, και η ζωή του είναι αρκετά δύσκολη ακόμα και στο ενυδρείο. Πολλοί έμπειροι χομπίστες, καθώς και Σύλλογοι που ασχολούνται με χρυσόψαρα, κρατούν αυτά τα ψάρια αποκλειστικά σε ενυδρεία αφιερωμένα και προσαρμοσμένα σε αυτά, ώστε να μην έχουν προβλήματα ανταγωνισμού και διατροφής. ΠαρΆ όλη την καλή διάθεση και κατανόηση, πολλοί Σύλλογοι και χομπίστες του εξωτερικού έχουν ως αρχή ότι το ενυδρείο είναι ένα κομμάτι της φύσης, και τα ψάρια που κρατάμε πρέπει να μοιάζουν με αυτά που ζουν στην φύση. Ορισμένοι φτάνουν να αποκλείουν παραμορφωμένα ψάρια, υβρίδια, και ψάρια που δεν έχουν την αρχική (άγρια) μορφή του είδους, δηλαδή αλφικά ή ξανθικά, μακριά πτερύγια, χρωματικές μορφές από επιλεκτικές αναπαραγωγές από τις επιδείξεις και τα προγράμματα τους. Ο Πανελλήνιος Σύλλογος Φίλων του Ενυδρείου, θεωρητικά έχει τις ίδιες αρχές, αλλά δείχνει κατανόηση στους χομπίστες που συντηρούν τουλάχιστον αυτές τις πιο «ανώδυνες» μορφές, είτε από άγνοια, είτε από ανάγκη, μιας και ειδικά τα τελευταία χρόνια, είναι σχεδόν αδύνατον να βρεθούν ψάρια που να μοιάζουν με την άγρια μορφή πολλών ειδών.
|