Να σου πω την αλήθεια, ελάχιστες φορές είναι στον κήπο τα σκυλιά.
Κυρίως ζούνε μαζί μας μέσα στο σπίτι και βγαίνουμε έξω 3-4 φορές την ημέρα.
Απλώς εδώ στον Παπάγο που ζω, έχουμε πολλές περιοχές με πράσινο, το σπίτι είναι ακριβώς δίπλα σε άλσος, οπότε εύκολα βρίσκουν τους χώρους να τρέξουν και να παίξουν. Άσε που σε 5 λεπτά στην κυριολεξία, βγαίνουμε στους πρόποδες του Υμηττού και κόβουμε τσάρκες εκεί με τις ώρες.........
Ηλία μου, ανέκαθεν είχα λύκους........
Όταν γυρίσαμε Ελλάδα από την Αγγλία, έφερα μαζί μου τα δύο σκυλιά μας. Δύο λευκά λυκόσκυλα. Δυστυχώς το αρσενικό (που ήταν και μεγαλύτερο) μας άφησε πριν από δύο περίπου χρόνια σε ηλικία 11,5 ετών.
Απίστευτη ιστορία με αυτόν............
Όταν γυρίσαμε Ελλάδα, λίγο καιρό μετά, έπαθε καλαζάρ......... Ήταν τριών ετών........ φάρμακα τότε ήταν δύσκολο να βρεις και συνήθως άκουγες από τους κτηνιάτρους ότι τα σκυλιά δεν επιβιώνουν......... Άρχισα να φέρνω από την Ιταλία τα φάρμακα. Στα μουλωχτά, καθώς ήταν παράνομο, και μάλιστα στην ΕΛλάδα τότε τα έβρισκες μόνο σε..... μαύρη αγορά αν έχεις τον Θεό σου........... Του έκανα δύο ενέσεις την ημέρα......... κρέμαγα τους ορούς από την κάσα της πόρτας της κουζίνας, τον ξάπλωνα πάνω στο τραπέζι της κουζίνας, και ο έρημος καθόταν σαν Παναγία και έτρωγε τις ενέσεις γλύφοντάς μου τα χέρια.......
Τον γλυτώσαμε.............. του έμεινε μόνο το στίγμα της ασθένειας, και τον παρακολουθούσαμε με εξετάσεις κάθε 6 μήνες.
Στην συνέχεια έπαθε εληχίωση ο έρημος........... αλλά και πάλι τον γλυτώσαμε........
Προς το τέλος της ζωής του, ξαναφούντωσε το καλαζάρ............ και τον συντηρούσαμε με χάπια τα οποία πλέον ήταν εύκολο να βρεθούν στην Ελλάδα και δεν υπήρχε πρόβλημα αγοράς τους.
Δυστυχώς κάποια στιγμή, ο έτσι κι αλλιώς ταλαιπωρημένος οργανισμός του, έβγαλε και τις γνωστές για τους ιδιοκτήτες λυκόσκυλων αρθρήτιδες στα πίσω πόδια.
Και κάποια στιγμή, ο κακομοίρης ο Hooch δεν μπορούσε να κινηθεί εύκολα. Είχε αρχίσει να παραλύει...........
Σε ηλικία 11,5 ετών............. κοιμήθηκε.........
Το κλάμα που ρίξαμε για το ζώο αυτό, δεν περιγράφεται.......... και τώρα που γράφω, βουρκώνω............
Ήταν ένας απίστευος φίλος........... ένας καταπληκτικός σύντροφος.......
Μείναμε έτσι με την λευκή θυληκιά που είναι στην φωτογραφία, η οποία και καθώς είχε ζήσει όλη της την ζωή δίπλα στον άλλον, άρχισε να μαραζώνει μετά τον θάνατο του αρσενικού.
Όταν ήμουν στην Κρήτη, πήρα τον Γερμανικό ποιμενικό της φωτογραφίας, και μερικούς μήνες αργότερα, πήραμε και τον Αλσατό, τον οποία πήρε από τα Χανιά η γυναίκα μου και τον μεγάλωσε στην Αθήνα.
Από την μέρα που μπήκε ο "μικρός" στο σπίτι, η λευκή ξανάνοιωσε!!!
Ήταν απίθανο να την βλέπεις να αρχίσει να τρέχει και πάλι και να χαίρεται την ζωή της ξανά.
Τώρα που γύρισα, ήρθε βέβαια και ο σκύλος μου εδώ, οπότε τώρα έχουμε τρία λυκόσκυλα στο σπίτι............
Η συμπεριφορά τους είναι εξαιρετική, και είναι απίθανο να τα βλέπεις έξω να παίζουν και τα τρία μαζί.
Όσο για θέμα προστασίας, τι να λέμε........... ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί να πλησιάσει την γυναίκα μου και τα παιδιά στον δρόμο.......... τα σκυλιά είναι έτοιμα να τον.... υποδεχτούν καταλλήλως......... μέχρι βέβαια την στιγμή που θα ακούσουν κάποιον από εμάς να τους λέει ότι όλα είναι καλά και δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Αμέσως τα σκυλιά, αλλάζουν φάτσα......... στην κυριολεξία...... και γίνονται κουτάβια που παρακαλάνε να παίξεις μαζί τους.....
Τα λατρεύω όπως λατρεύω και τα υπόλοιπα οαιδιά μου..........
Λιάκο, να σου ζήσουν τα σκυλάκια σου.