[in the pond]

Πολύ κακή εξέλιξη Γιώργο αυτή. Όταν παίρνουμε φυτά από τη φύση, καλό είναι να τα μεταφέρουμε πρώτα σε λίμνη ή μεγάλους κουβάδες γκαραντίνας, όπου είναι εύκολο έστω και προληπτικά να προβούμε στη χορήγηση φαρμάκων για καταστροφή τυχόν παθογόνων οργανισμών. Στην κυρίως λίμνη τα μεταφέρουμε μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Εκεί, είναι ένα πολύ σοβαρό, δύσκολο και αρκετά επίφοβο ζήτημα η οποιαδήποτε θεραπεία. Αυτό πρέπει να ισχύει και για τα ίδια τα κοι. Οπότε καλό είναι να έχουμε μια πρόχειρη φορητή δεξαμενή τουλάχιστον του ενός κυβικού.

Από τις βδέλες δεν κινδυνεύεις μόνο εσύ, αλλά όντως παρασιτούν και στα ίδια τα ψάρια. Περισσότερο θα κινδυνέψουν από τις δευτερογενείς λοιμόξεις που θα ακολουθήσουν, καθότι οι βδέλες απορροφώντας αίμα, αδυνατίζουν τον οργανισμό και παράλληλα οι πληγές που αφήνουν είναι επικίνδυνα σημεία εισβολής παθογόνων οργανισμών. Κάποιοι από αυτούς είναι προίκα των κοι σαν φορείς που είναι.

Το υπερμαγγανικό κάλιο θεωρείται επίσης μια καλή θεραπεία, αλλά είναι και ιδιαίτερα επικίνδυνη η χρήση του σε τέτοια συστήματα όπως τα δικά μας. Υπερδοσολογία μπορεί να κάψει τα βράγχια των ψαριών ή και να τα σκοτώσει. Το αλάτι δείνει να μην το ανέχονται, αλλά δεν εξουδετερώνει τον οργανισμό.

Το μόνο που πρέπει να κάνεις, είναι να κινηθείς γρήγορα πριν καταφέρουν να πολλαπλασιαστούν, γιατί η λίμνη σου με τις πολλές πέτρες έχει τις συνθήκες που απαιτούν οι συγκεκριμένοι οργανισμοί. Στάσημα νερά ή τεχνητά συστήματα οι βδέλες ευημερούν!

Είναι πολύ πιθανόν, αν είναι μικρές, να έχουν μεταφερθεί και στα φίλτρα σου και οποιανδήποτε επιφάνεια της δεξαμενής σου. Είναι καλύτερα και πιο σωστό, να πιάσεις τα ψάρια σου και να προχωρήσεις σε γενική θεραπεία της δεξανεμής με υπερμαγγανικό κάλιο για κάποιο διάστημα. Η αποξήρανση με αντικείμενα, πέτρες και φυτά μπορεί να μην φέρει τα αναμενόμενα αποτελέσματα.

Προσωπικά δεν θα ρίσκαρα σε καμία περίπτωση με οποιανδήποτε θεραπεία στην κυρίω λίμνη με τα ψάρια μέσα.