Παράθεση:
Αρχική Δημοσίευση από netblues
η χρηση τονων ειναι απλως κατι που εμεινε απο την καθαρευουσα.
Η αρχαια ελληνικη δεν ειχε τονους. Οι τονοι μπηκαν πολυ αργοτερα, οταν την ελληνικη προσπαθουσαν να τη μαθουν οι "βαρβαροι" οποτε τα σημεια στιξης μπηκαν για να τους βοηθησουν..
Ευτυχως που δεν υπηρχαν greeklish δλδ.
Για καποιον που μιλαει την ελληνικη οι τονοι δεν εχουν τιποτε να του προσφερουν, γιαυτο και δεν ενοχλει στο ματι η ελλειψη τους.
...
|
Χμμμ... μια παρένθεση εδώ, γιατί δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα (όπως σχεδόν παντού άλλωστε...)
Οι τόνοι ήταν χρήσιμοι τουλάχιστον σε 2 κατευθύνσεις. Η μία έχει να κάνει με την προφορά (σήμερα δεν ξέρουμε π.χ. πως ακριβώς τόνιζαν οι αρχαίοι τις λέξεις ή πως πρόφεραν τα διάφορα γράμματα. Υπάρχουν διάφορες θεωρίες όπως π.χ. ότι το Υ προφέρονταν σαν "ΟΥ", το "Ε" ως "Η" και διάφορα άλλα).
Το άλλο έχει να κάνει με τη νοηματική ακρίβεια, η οποία χάθηκε σε πολλές περιπτώσεις με την κατάργηση του πολυτονικού. Γράφω μερικά παραδείγματα:
1. Η λέξη "Γιατί" με βαρεία (τη βαρεία δεν την πρόλαβαν οι γεννημένοι μετά το '67-'70 νομίζω) στο "ι" σημαίνει "επειδή", ενώ με οξεία είναι ερωτηματικό. Έτσι, διαβάζοντας την πρόταση δεν χρειάζεται να φτάσουμε στο τέλος να δούμε αν υπάρχει ερωτηματικό (άσε που το "γιατί" προφέρεται διαφορετικά στις 2 περιπτώσεις).
2. Στη φράση "Περιμένω την ακριβή εικόνα", "ακριβή" με περισπωμένη είναι το πιστό αντίγραφο, ενώ με οξεία είναι η μεγάλης αξίας εικόνα. Με το μονοτονικό δεν ξέρουμε τι εννοεί ο ποιητής, χωρίς να δούμε τα συμφραζόμενα.
3. Στη φράση "τρικυμία παρέσυρε βοηθό ασυρματιστή", "ασυρματιστή" με περισπωμένη σημαίνει τον βοηθό του ασυρματιστή (ένα δεύτερο πρόσωπο δηλαδή), ενώ με οξεία σημαίνει τον "β' ασυρματιστή". Στο μονοτονικό...πάπαλα.
4. Στη φράση "η Νίκη πρόβαλε μοιραία μπροστά του", το "μοιραία" με περισπωμένη είναι επίρρημα, ενώ με οξεία επίθετο.
5. Η λέξη "όρος" είναι η ρήτρα (αν το "ο" έχει δασεία) ή το βουνό (το "ο" με ψιλή).
Αυτά τα λίγα τα βρήκα πριν αρκετό καιρό σε ένα γράμμα αναγνώστη σε μια εφημερίδα, όταν γίνονταν μια συζήτηση για τους τόνους. Είναι μεγάλη συζήτηση βέβαια, αλλά προσωπικά, παρ'όλο που σαν μαθητής με ταλαιπωρούσε η ορθογραφία και ο τονισμός, αισθάνθηκα ότι "φτώχυνε" η γλώσσα μας όταν τα διάβασα (για να μη πιάσω την κατάργηση της δοτικής και άλλα τέτοια).