Φτάσαμε στο Βέλγιο και το πρώτο πράγμα που με εντυπωσίασε ήταν η ζέστη.Θερμοκρασίες αφύσικες για το Βέλγιο,δυνατός ήλιος και ξενοδοχείο χωρίς κλιματισμό.
Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε για την Arlon που είναι περίπου 200 χλμ από τις Βρυξέλλες.Δρόμοι χωρίς κίνηση και οδήγηση βαρετή αλλά πάνω από όλα ασφαλής λόγω της άψογης συμπεριφοράς των οδηγών.
Ατελείωτες ευθείες και το ίδιο όμορφο μεν αλλά μονότονο δε τοπίο.
Η βενζίνη με τιμές να κυμαίνονται από 1.42 έως 1.60 ευρώ για την απλή αμόλυβδη.
Οι στάσεις για καφέ και νερό καταστροφικές.Για πότε έφευγαν 20 ευρώ δεν το καταλάβαινες.Μέχρι και για να πας τουαλέτα πληρώνεις.
Ταξιδεύω πολύ συχνά στο εξωτερικό και το Βέλγιο μου φάνηκε από τις ακριβότερες χώρες.
Φτάνοντας στην Arlon γνωρίσαμε μέσω του Τόλη πολλούς χομπίστες που μας καλωσόρισαν και ήθελαν να μάθουν για τον ΠΣΦΕ και την προσπάθεια που κάνουμε στην Ελλάδα.
Τους εντυπωσίασε το περιοδικό το οποίο ξεφύλλιζαν και μας έκαναν και πολλές ερωτήσεις.
Επίσης το ότι ο ΠΣΦΕ διατηρεί τον δικό του χώρο ήταν κάτι που το βρήκαν πολύ θετικό.
Επικρατούσε μια ατμόσφαιρα ενθουσιασμού,μια μεγάλη γιορτή.
Συνάντηση φίλων και γνωστών που περιμένουν αυτές τις στιγμές πως και πως. Τραπεζάκια με χομπίστες που πουλούσαν τροφές,βιβλία,εξοπλισμό και άλλα καλούδια. Γέλια παντού και μια πρώτη ματιά στα ενυδρεία με τα ψάρια.
Απαγορεύονται οι αγοροπωλησίες μέχρι ο πρόεδρος του συλλόγου να ελέγξει ένα ένα τα ενυδρεία για να διαπιστώσει την ποιότητα και την "καθαρότητα" των ψαριών καθώς και αν ο πωλητής είναι μέλος του συλλόγου.
Κόσμος να μπαινοβγαίνει κουβαλώντας ισοθερμικά κιβώτια,ψυγειάκια,σακούλες έτοιμοι να πάρουν τα ψαράκια που θέλουν σε τιμές εξευτελιστικές.
Συζητώντας μαζί τους και ζώντας την ατμόσφαιρα από κοντά κατάλαβα πολύ καλά τις διαφορές μεταξύ μας.
Πρώτα απ΄όλα οι περισσότεροι δεν έχουν ένα ή περισσότερα ενυδρεία στο σαλόνι ή στο δωμάτιο τους. Δεν τους ενδιαφέρει η επίδειξη αλλά η ουσία.
Έχουν fish rooms με ενυδρεία στα οποιά διατηρούν και αναπαράγουν τα ψάρια που τους αρέσουν.
Όλη την χρονιά μιλάνε με φίλους στο ιντερνετ,ψάχνουν και ψάχνονται με σκοπό να παρουσιάσουν την "δουλειά" τους στις εκδηλώσεις του συλλόγου.
Σκοπός τους να βρούνε σπάνια αλλά και καθαρά ψάρια να μάθουν περισσότερα για αυτά,να μοιραστούν τις γνώσεις τους με άλλους χομπίστες και να προσπαθήσουν να πετύχουν σωστές αναπαραγωγές για τις οποίες θα περηφανεύονται στην εκδηλώσεις και θα κάνουν και την ανάλογη πλάκα με φίλους που όσο και αν προσπαθούν δεν τα καταφέρνουν.
Κάνουν εκατοντάδες χιλιόμετρα κάθε χρόνο,πολλά εξόδα αλλά και κούραση για να πάρουν τι ; 5 ευρώ το κάθε ψάρι που θα πουλήσουν ;
Είναι αυτό λοιπόν που η Αργυρώ το είπε με μια κουβέντα : ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ
|