[Kostas G.]

Σχετικά με αυτό που λέτε, αν παίζει ρόλο το αν θα μπούν τα φάρμακα μετά την αλλαγή νερού ή αν θα συμπληρωθούν κατευθείαν στο νερό της αλλαγής νερού:

Στις περισσότερες περιπτώσεις ισχύει αυτό που σου είπε ο αδερφός σου καθώς τα περισσότερα παθογόνα βρίσκονται μέσα στα ψάρια και εκτίθενται στο φάρμακο μέσα από τους ιστούς των ψαριών.

Εξαίρεση αποτελούν όμως παθογόνα που είναι ταυτόχρονα και σαπροφυτικά στο ενυδρείο, οπότε δεν βρίσκονται όλα σε επαφή με τα ψάρια αλλά επηρρεάζονται άμεσα από την συγκέντρωση του φαρμάκου στο νερό. Αν η διαδικασία της αλλαγής νερού είναι αργή αρκετά ή συχνή αρκετά, με μεγάλες αυξομειώσεις συγκέντρωσης του φαρμάκου, θα έλεγα πως υποβοηθάται η ανάπτυξη ανθεκτικότητας. Ο κύκλος ζωής/αναπαραγωγής των βακτηρίων π.χ. είναι πολύ σύντομος, μερικά μόνο λεπτά της ώρας για κάποια είδη ανάλογα την θερμοκρασία, οπότε δεν είναι χωρίς βάση ο προβληματισμός αυτός.

Μια άλλη εξαίρεση αποτελούν οργανισμοί που χρειάζονται μακρόχρονη έκθεση στο φάρμακο για να πεθάνουν όπως π.χ. οι τρηματώδεις σκώληκες. Στις συνήθεις θεραπευτικές δόσεις, οι τρηματώδεις χρειάζονται τουλάχιστον 72ώρες έκθεση στο φάρμακο για να πεθάνουν και η κύρια έκθεσή του σε αυτό γίνεται από το νερό καθώς μετά από κάποια ώρα από την πρώτη επαφή με το φάρμακο, παραλύουν προσωρινά και αποβάλλονται στο ενυδρείο. Αν η συγκέντρωση μειωθεί και πάλι, για ικανό χρόνο, ανακάμπτουν. Οπότε στην ουσία αυξάνεται ο χρόνος επιβίωσης παρασίτων όπως αυτών όταν η συγκέντρωση της δραστικής μετβάλλεται πολύ και για αρκετό χρόνο. ΔΕΝ αυξάνεται η ανάπτυξη ανθεκτικότητας εύκολα στα παράσιτα λόγω των σχετικά μεγάλων χρόνων αναπαραγωγής(σε σχέση με τα βακτήρια).