[delta66]

Δεν νομιζω οτι εχει να κανει με το ειδος των ψαριων.
Πιστευω οτι ο φοβος ή το θαρρος τους, οφειλεται α) στις συνθηκες διατηρησης (νερο, φωτισμος, αριθμος ατομων, συγκατοικοι κλπ) και β) στο τροπο που τους φερομαστε (κατα την συντηρηση, το ταισμα, τις κινησεις μας γενικα, του θορυβους κλπ - τα ψαρια εχουν μνημη)
Αν αλλαξε κατι στο θαρρος των ψαριων, το πιθανοτερο ειναι να αλλαξε κατι απο αυτα τα δυο.
Πιστευω οτι με υπομονη και διορθωση των λαθων αυτων, διορθωνεται και το θαρρος των ψαριων.

Κι αυτα τα πιστευω γιατι εχω δει αγριοπιασμενα και "δυσκολα" ψαρια να καθονται να τα χαιδευεις ή και να ερχονται μονα τους μεσα στο χερι σου και μονομαχους εκτροφης και χρυσοψαρα να κρυβονται μολις δουν την παραμικρη κινηση.
-------------------------
Ωστοσο μια ιστορια μου προκαλεσε εντυπωση.

Ειχα καμια 100η καρδιναλιους σε ενα μεγαλο ενυδρειο (1.5 μετρο μηκος) με κατι cory, κατι ram, ψαρια δλδ που δεν προκαλουν φοβο σε τοσο μεγαλο κοπαδι καρδιναλιων.
Όποτε εκανα κινηση εξω απο το ενυδρειο (οχι τιποτα αποτομο, απλα να με δουν να μπαινω στο δωματιο ή να σηκωνομαι απο το γραφειο) γινονταν μπαλα και φευγαν κοπαδι στην αλλη μερια. Ενω η κανονικη τους συμπεριφορα, οταν μετα καθομουν και δεν κινιομουν, ηταν να ειναι σκορποχωρι και να βοσκανε οτι βρισκουν να τσιμπολογανε κλπ. Αν ξανασηκωνόμουν (ηρεμα), παλι μπαλα και κοπαδιασμα.
Περιεργο.
Ολα σωστα, χαμηλος φωτισμος, pH Gh θερμοκρασιες, ΑΟ, τυρφες, φυτα, ξυλα, παραδεισος.

Θελω λοιπον να κανω ενα πειραμα μελετωντας τη κοπαδικη συμπεριφορα των καρδιναλιων υπο την παρουσια θηρευτων και παω και παιρνω απο ενα φιλο 2 αγγελοψαρα (θηρευτης για τα τετρα), τα οποια δεν εχουν ιστορικο επιθεσεων στους δικους του καρδιναλιους.
Απλα ηθελα να παρατηρησω τη συμπεριφορα τους, εκ του ασφαλους (με τους λουληδες αγγελοψαρα), οταν δουν οι καρδιναλιοι τους μπαμπουλες κοντα τους.
Σημειεωση: οι καρδιναλιοι του φιλου με τα 2 αγγελοψαρα (που δεν τα πειραζαν), μια χαρα στο ενυδρειο, ουτε φοβος ουτε τιποτα.

Τα βαζω λοιπον και ποιο το αποτελεσμα?
Οι καρδιναλιοι σταματησαν να με φοβουνται και ειχαν το νου τους στα αγγελοψαρα.
Δεν τρεχαν σαν τρελλα απο εδω και κει μεν, αλλα ειχαν το νου τους. Δλδ αν πλησιαζαν αρκετα τα αγγελοψαρα, την κανανε με ελαφρα απο το πλαι. Σχετικα ηρεμα παντα.
Εγω και να χοροπηδαγα απεξω, τιποτα αυτα. Στη θεση τους ηρεμα.
Οταν δε, αραιωσα τα φυτα στη μεση του ενυδρειου που μπαιναν αναμεσα τους οι καρδιναλιοι, τα εβλεπα πιο κρυμμενα τα ψαρια στις γωνιες και χαμηλα, εκει που δεν συχναζαν τα αγγελοψαρα.
Το συμπερασμα μου?
Οι καρδιναλιοι μπορει να φαινονταν ηρεμοι, αλλα δεν ηταν ηρεμοι.
Ειχαν παντα του νου τους και ξεχναγαν εμενα που ημουν πιο μακρυα απο τους αμεσους κινδυνους τα αγγελοψαρα.

Το κουφο?
Οταν εφυγαν τα αγγελοψαρα απο το ενυδρειο του φιλου, αρχισαν να τον φοβουνται οι καρδιναλιοι του ακομα και οταν εκανε ηρεμη κινηση.

Τα κοπαδοψαρα τον εχουν το φοβο στο αιμα τους. Γιαυτο ειναι και κοπαδοψαρα.
Κατι πιστευουν οτι παντα υπαρχει κοντα για να τα κυνηγησει.
Θελει μεγαλη προσοχη η αντιμετωπιση μας απεναντι τους για να μας εμπιστευονται.
Κι αν γινει καποια στραβη, θελει αρκετο χρονο για να το ξεχασουν.