Χωρίς να θέσω επεκτάσεις για το θέμα, παρατηρώ ότι η καφέ άλγη που κάποτε πρωτοστατούσε, υποχωρεί.
Τώρα ότι πιάνει άλγη γίνεται πράσινο. Ποτέ καφέ.
Την καφέ άλγη την ήθελα γιατί ήταν τροφή για τις γαρίδες. Την πράσινη την περπατάνε και την προσπερνάνε.
Παρατηρώ επίσης ότι γενικά οι άλγες υποχωρουν.
Τα πρώην καλυμένα τζάμια τείνουν να "αυτοκαθαριστούν".
Εφαρμόζω την πλήρη "δημοκρατία" των αλγών.
Περιμένω το αποτέλεσμα με εξαιρετική υπομονή και ενδιαφέρον.
Οι άλγες παράγουν αέρια αναπνοής που τα βλέπω σαν μικρές φυσαλίδες. Φωτοσυνθέτουν. Ακολουθούν τον δικό τους κύλο ζωής και παλεύουν η μία την άλλη μέχρι ενός σημείου που κάποτε θα επέλθει ισορροπία.
Μπορεί η ισορροπία να είναι χωρίς καθόλου άλγες;
Θα το δεχόμουν εαν επρόκειτο περι ισορροπίας. Όμως το αποτέλεσμα θα ήταν φρικτό τουλάχιστον αισθητικά με την απουσία αλγών.
|