Γνωρίζω τι έχει γίνει στην Αράλη. Είχε κάποτε το 1960 τη φαεινή ιδέα ο Χρουτσώφ να γίνουν το Ουζμπεκιστάν και το Καζακστάν οι μεγαλύτερες παραγωγοί βαμβακιού και έφτασε σε αυτό το χάλι από την υπεράντληση των 2 ποταμών που λέει κι ο φίλος Nick.
Για τις λίμνες που αναφέρεις έχεις προσωπική άποψη και δεν μπορώ να πω κάτι επ' αυτού. Και δε χρειάζεται άλλωστε. Απλώς να πω ότι καταστροφές, μικρές η μεγάλες, και καταστροφή βιοτόπων συμβαίνει παντού, ακόμη και στη δική μας πόρτα. Απλώς δε γίνονται από τη μία μέρα στην άλλη και δε μας ταράζει.
Αναπαραγωγές απειλούμενων ψαριών από χομπίστες συμβαίνουν. Και είναι σημαντικό και είναι απέραντη η ηθική ικανοποίηση του κατόχου τους. Αυτό όμως δε συνιστά διάσωση.
Ούτε νομιμοποιούμαστε να διατηρούμε απειλούμενα είδη. Καλώς η κακώς έτσι έχει το πράγμα. Το εμπόριο προστατευόμενων ειδών απαγορεύεται βάσει της CITES. Και επισύρει ποινές και για τον πωλητή και για τον αγοραστή.
Υπάρχουν βέβαια προϋποθέσεις που μπορεί να γίνει διακίνηση προστατευόμενων ειδών αλλά αυτό γίνεται πάντα μέσω κρατικών φορέων.
Εδώ θέλω να πω ότι ο Nick έχει δίκιο εν μέρει. (Και στην περίπτωση που αναφέρει γνωρίζει και καλύτερα το θέμα) Κάποιο είδος μπορεί να είναι απειλούμενο αλλά για κάποιο λόγο να μην έχει ενταχθεί σε καθεστώς προστασίας. Εκεί μπλέκει το πράγμα, όσων αφορά την εμπορία.
Πάλι γνώμη μου είναι ότι ακόμη κι αν δεν θεωρείται προστατευόμενο είδος δεν βοηθάμε τη κατάσταση με το να αποκτήσουμε έναν τέτοιο οργανισμό.
Ένα παράδειγμα είναι η Οχιά της Μήλου. (Macrovipera schweizeri) Πλέον είναι προστατευόμενο είδος. Τα προηγούμενα χρόνια όμως είχε να αντιμετωπίσει εκτός της υποβάθμισης του βιότοπού της και το εμπόριο. Γιατί? Γιατί ως απειλούμενο είδος είχε πάρα πολύ καλή τιμή. Οι συλλέκτες-χομπίστες ερπετών ανά τον κόσμο καλοπλήρωναν και οι "έμποροι" κέρδιζαν χρήμα. Και αυτό φυσικά συνέβαλε να είναι ακόμη πιο απειλούμενο είδος.
Πρώτα πρώτα αν κάποιο είδος απειλείται η πρώτη μέριμνα είναι ο βιότοπος του να μπει σε προστατευόμενο καθεστώς. Αυτό είναι το πρώτο ανάχωμα. Φυσικά στα παραδείγματα χωρών που ανέφερε ο Nick δεν υπάρχει περιβαλλοντολογική συνείδηση, κρατικός έλεγχος και βούληση και το βάρος ρίχνεται στη βιομηχανοποίηση με φτηνό εργατικό προσωπικό. Οπότε πρέπει να υπάρξει πίεση από διάφορους οργανισμούς για να υπάρξει αυτό το πράγμα. Κι αν είναι σε τέτοιες περιοχές δυσκολεύει ακόμη περισσότερο.
Αν γίνει προσπάθεια διατήρησης? Διατήρηση ενός είδους, πάντα κατά την άποψή μου, μπορεί να γίνει μόνο οργανωμένα και όχι κατά μόνας. Να υπάρχει υποστήριξη κρατική, είτε επίσημα, είτε μέσω πανεπιστημίων, αν μπορέσει να υπάρξει χορηγία μέσω επίσημων φορέων ή ιδιωτών και να υπάρξει προσπάθεια το ευρύτερο κοινό να γίνει κοινωνός του εγχειρήματος. Να γίνουν επισκέψεις και αναλύσεις στο βιότοπό του. Να υπάρχουν βιολόγος(οι), ιχθυολόγος(οι), κλπ κλπ, κι επίσης καθηγητές, σπουδαστές, ερευνητές που θα αποκομίσουν εμπειρία για το επόμενο είδος. Να υπάρχει τεκμηρίωση σε κάθε βήμα, να μπορεί να γίνει ανατομή, μικροβιολογικές εξετάσεις και μικροσκοπική παρατήρηση στις περιπτώσεις λάθους. Και να υπάρχει ένα γραπτό πόρισμα της όλης διαδικασίας.
Και φυσικά άπλετος εξοπλισμός.
Κάθ' αυτόν τον τρόπο επίσης μπορεί να αποφανθεί κάποιος ότι η "α-χ-ουσιάση" επηρεάζει το πεπτικό σύστημα του εν λόγω οργανισμού, που είναι κι αυτό μια βοήθεια στη συντήρηση.
Επίσης, ας πάρουμε το παράδειγμά μου, τα sidthumunki. Είμαι σίγουρος ότι το 90% αυτών που θα το αποκτήσουν, θα το αποκτήσουν για τον απλό λόγο ότι είναι όμορφο-συλλεκτικό-ποθητό. Όχι επειδή θέλουν να βοηθήσουν στη διατήρησή του.
|