Θα συμφωνησω με τον Σπυρο στο οτι το καλυτερο για τα ψαρια (και για τους χομπιστες) ειναι να αφηνουμε τους γονεις να μεγαλωνουν τα μικρα τους οσο περισσοτερο γινεται. Ειδικοτερα με τα ραμιρεζι αυτο ειναι ακομα πιο δυσκολο μιας και ειναι σχεδον σιγουρο οτι τις πρωτες "παμπολλες" φορες οι γονεις θα αποτυχουν σε καποιο σημειο της διαδικασιας μεχρι να το καταλαβουν για τα καλα (συν το μικρο προσδοκιμο ζωης τους).
Απο την προσωπικη μου εμπειρια, θεωρω τα ραμιρεζι απο τα δυσκολοτερα ψαρια σε οτι αφορα την σωστη αναπαραγωγη. Μαλιστα το δυσκολοτερο κομματι ειναι το μεγαλωμα των νεογνων... αρχικα (κι εφοσον οι γονεις πλεον δεν τα τρωνε) λογω του πολυ μικρου τους μεγεθους και στη συνεχεια, οσο μεγαλωνουν μακραινει και η λιστα των δυσκολιων.
Επειδη εχω μεγαλωσει ραμιρεζακια απο ιδιες γεννες, τα μισα με τους γονεις ενω τα αλλα μισα μονα τους (σε ομοια ενυδρεια με ιδιες συνθηκες), αποδειχθηκε πως αυτα που εμειναν με τους γονεις μεγαλωναν πολυ καλυτερα και γρηγοροτερα απο τα αδελφακια τους που ηταν μονα. Γι' αυτο λοιπον (και για την μοναδικη εμπειρια που προσφερει) υποστηριζω το να μεγαλωνουν τα νεογνα παντα με τους γονεις τους.
__________________
 Πέταλο
|