Κι εγώ κάποτε είχα ένα κανισάκι 5 χρονών όπου πέθανε από κάποιο μολυσμένο τσιμπούρι! Συγκεκριμένα του κάναμε ευθανασία αφού δεν υπήρχε περίπτωση ανάκαμψης.
Πήγε άδικα γιατί ήταν τόσο μικρούλης!...
Τέλος πάντων μας είπε η κτινίατρος να το κρατήσει εκείνη και...να το πετάξει που φυσικά το αρνηθήκαμε.Το πήραμε σπίτι,κάναμε μια λακουβίτσα στον κήπο μας,το σκεπάσαμε με ένα σεντονάκι να μήν κρυώνει και του βάλαμε όλα τα παιχνιδάκια και την τροφούλα του.
Καλά τα ζωάκια αλλά είναι τόσο το δέσιμο που όταν φεύγουν από κοντά σου είναι σάν να χάνεις ένα μέρος από την ζωή σου..εγώ τουλάχιστον έτσι το βλέπω...
