[almost]

Πολύ παλιά είχα πιράνχα.
Το τάιζα ότι ζωντανό έβρισκα.
Ξεκίνησα από τα ζωντανά δολώματα και πήγα στα ζωντανά ψάρια.
Πήγαινα σε καταστήματα και διάλεγα ψάρια που ήταν άρρωστα και ήταν θέμα ημερών να ψοφήσουν. Έτσι, είχα τη συνείδησή μου πιο ήσυχη.
Μετά κατάλαβα ότι το να ρίχνεις ψάρια και να καταδικάζεις εσύ κάποιο ψάρι, είναι λάθος.
Από τότε, δεν ξαναδιάλεξα ψάρι και έδιωξα και το πιράνχα.

Ζωντανή τροφή, δεν υπάρχει ούτε ένας που να έχει ασχοληθεί σοβαρά με το χόμπι και να μην έχει ρίξει.

Στην καλύτερη, έχει ρίξει αρτέμια για να μεγαλώσει κάποιους γόνους που είναι το μόνο που τρώνε.

Ότι και να φας, κάτι έχεις σκοτώσει. Και τα φυτά έχουν ζωή και όσοι έχουμε ή είχαμε φυτεμένο γνωρίζουμε πολύ καλά πόσο κόπο θέλει να τα αναπτύξεις σωστά.

Η ηθική του Κάντ: "αν το σκευτείς, είναι σαν να το έκανες" είναι πολύ αυστηρή ηθική και θα μας έβγαζε όλους δολοφόνους στη σύγχρονη εποχή.

Δεν χρειάζεται όμως να πάμε στην άλλη άκρη και να γίνουμε εμείς δήμιοι.

Είναι εντελώς διαφορετικό να σκοτώνεις ένα κοτόπουλο (το παράδειγμά σου) που έχει μεγαλώσει με σκοπό να θανατωθεί, δεν έχει γνωρίσει την φύση, δεν έχει καν τρέξει, ζευγαρώσει, ζήσει και εντελώς διαφορετικό να επεμβαίνεις εσύ στο κοτόπουλο του κήπου σου και να γίνεσαι ο δήμιος του.

Στην πρώτη περίπτωση, καλύπτεις τις διατροφικές σου ανάγκες με τη μικρότερη δυνατή παρέμβαση στη φύση. Στη δεύτερη περίπτωση παρεμβαίνεις με τον μέγιστο βαθμό.

Αυτές οι λεπτές διαχωριστικές γραμμές, είναι γραμμές πολιτισμού. Και για να φτάσουμε ως εδώ κάναμε αιώνες. Για να γυρίσουμε πίσω, θέλουμε δευτερόλεπτα.