Δυστυχώς δεν τα έχω αυτά τα ψάρια πια. Ο Γαλλικός Σύλλογος κιχλιδόφιλων μας τα έκανε δωρεά (στον σύλλογο) το 2004 όσο ήταν νεογνά F0 και εγώ ανέλαβα να τα μεγαλώσω (σε συνθήκες όμοιες με το φυσικό τους περιβάλλον) και να τα αναπαράγω. Τώρα πια οι γονείς (τα ψάρια που μας χαρίστηκαν) έχουν πεθάνει από βαθειά γεράματα (αυτά τα είση σπανίων ζουν περισσότερο από 2-2,5 χρόνια, ειδικά τα άγρια) αφού μας άφησαν αρκετές γενιές "κληρονομιά".
Εκείνη τη χρονιά είχαμε φέρει αρκετά είδη σπάνιων κιχλίδων (αμερικάνικες και αφρικάνικες - κυρίως απιστόγραμμα και κιχλίδες από την λίμνη Tanganyika) οι οποίες έκαναν αρκετές επιτυχημένες αναπαραγωγές.
Αφού λοιπόν πήρα την πρώτη γέννα, συνέχισα να κάνω το ίδιο και στις επόμενες 2-3, να μαζεύω δηλαδή ένα μέρος από τα νεογνά. Έτσι είχα εξασφαλίσει έναν καλό αριθμό νεογνών (για παν ενδεχόμενο).
Όσο λοιπόν τα αναπαρήγαγα, προσπαθούσα να βρω χομπίστες που να ενδιαφέρονταν για κάτι παρόμοιο. Ευτυχώς, αν και μετα μεγάλης δυσκολίας, κάποια από τα ψαράκια πήγαν σε καλούς χομπίστες (μέχρι Θεσσαλονίκη έφτασαν), αλλά δεν ξέρω αν υπάρχουν ακόμη.
Αφού λοιπόν διαπιστώθηκε ότι ήταν δύσκολο να βρεθούν αρκετοί χομπίστες, από εκείνο το σημείο και μετά άφηνα τα μωρά με την μητέρα τους, και όσα έζησαν... έζησαν.
Έτσι φτάσαμε στο σήμερα όπου όσα ψάρια (A. sp. masken) απέμειναν πήγαν στο Νίκο για να προσπαθήσει την αναπαραγωγή τους. Φαίνεται ήταν πολύ καλή κίνηση.