[lucy]

Μια ζωή είχα σκύλο στην αυλή μου.
Τα αδέσποτα τα μαζεύαμε και τα φροντίζαμε με τον ίδιο τρόπο που φροντίζαμε και αυτά που παίρναμε από κάποιο σπίτι. Σκύλο ράτσας δεν είχα ποτέ, εκτός τα 3 τελευταία. Οπότε δεν νομίζω να υπάρχουν γονίδια αδέσποτου. Κι αυτή την ευγνωμοσύνη των αδέσποτων δεν την γνώρισα ποτέ. Ίσως να ήμουν πολύ άτυχη. Κάποιοι μας είπαν ότι τα παραχαϊδεύουμε γι αυτό μας "παίρνουν τον αέρα".

Η πρώτη φορά που πήρα σκύλο ράτσας- κι αυτό όχι γιατί το επιδίωξα, μου το χάρισαν -ήταν ένα ποιμενικό γερμανικό. Τέλειο ζώο ο Φρίξος μου! Ακόμα έχουμε φωτογραφίες του και τον θυμόμαστε με αγάπη.
Πέθανε 3 ετών από επιληψία. Παρόλο που ήταν πολύ επικίνδυνος όταν τον έπιανε η κρίση, τον φροντίζαμε μέχρι το τέλος. Έπεσε σε κώμα και τότε ο κτηνίατρος μας έπεισε να του κάνει ευθανασία για να μην βασανιζόμαστε εμείς, γιατί ο Φρίξος δεν καταλάβαινε πλέον τίποτα.

Τώρα έχω ένα ποιμενικό καυκάσιο την Άυλα που έχει πολύ καλό χαρακτήρα, και ένα νέας γης τον Οσάμα που είναι ένας αγαθός γίγαντας, ακατάλληλος για φύλακας αφού είναι "χαζόσκυλο" και κουνάει την ουρά σε όλους. Κάνουνε του κόσμου τις ζημιές και είναι σκυλιά ράτσας, αγορασμένα παρακαλώ, μασάνε παπούτσια, σκορπάνε αντικείμενα, ξεσκίζουνε καπέλα και γενικώς τρέμουμε μην ξεχάσουμε κάτι και το βρουν. Κι όμως τα αγαπάμε και προσπαθούμε να τα εκπαιδεύσουμε, στο κάτω- κάτω ακόμα είναι 1 και 1,5 ετών. Έχουν- όπως όλα που είχαμε- τα εμβόλιά τους, ακόμα και το μαγειρεμένο φαγητό τους, κι όχι κροκέτες και κονσέρβες.

Συγνώμη για το κατεβατό αλλά με πείραξε πολύ που παρεξηγήθηκα. Αγαπάμε τα ζώα ουσιαστικά κι όχι μόνο με λόγια. Αλλά ένα αχάριστο ζώο ... γιατί να μην πω ότι είναι αχάριστο;