Φίλε Juan
H μέθοδος που αναφέρεις ισχύει και έχει μεγάλη εφαρμογή σε υδροπονικές καλλιέργειες. Κάποιοι χομπίστες στο εξωτερικό προσπαθούν να την εφαρμόσουν και σε ενυδρεία αλλά ακόμα ορατά αποτελέσματα δεν έχουμε δει. Βεβαίως ότι λίπασμα προστίθεται στο ενυδρείο ανεβάζει την αγωγιμότητα και αντίστοιχα ότι καταναλώνεται την μειώνει. Υπάρχει εφαρμογή λίπανσης με μετρήσεις tds και αντίστοιχες διορθωτικές κινήσεις.
Η λογική της μεθόδου λειτουργεί ως εξής: Ετοιμάζουμε το νερό μας με όλα τα απαραίτητα στοιχεία της λίπανσης (N, P, K, Mg, Ca,κλπ) στις συγκεντρώσεις που θέλουμε. Μετράμε την αγωγιμότητα η οποία π.χ. είναι 250 ppm. Στη συνέχεια ρίχνουμε καθημερινά ή πιο αραιά τα λιπάσματα σε γνωστές αναλογίες (διαφορετικά μίγματα μάκρο και ιχνοστοιχείων). Ανά τακτά χρονικά διαστήματα μετράμε την αγωγιμότητα. Σε περίπτωση που η μέτρηση ξεφεύγει σε ποσοστό άνω του 10% (π.χ. μέτρηση 280 ppm) τότε κάνουμε μια καλή αλλαγή νερού (συνήθως από α/ο ή με χαμηλή αγωγιμότητα ή μόνο Ca και Mg) για να φέρουμε το νερό όσο είναι δυνατόν στην αρχική αγωγιμότητα και συνεχίζουμε την γνωστή δοσολογία. Επίσης η μέτρηση νιτρικών είναι ένας λόγος για αλλαγή νερού δεδομένου ότι το test έχει καλή βαθμονόμηση ή τα νιτρικά ξεφεύγουν από την απαιτούμενη συγκέντρωση. Είναι μία μέθοδος η οποία θεωρητικά απαιτεί ελάχιστες αλλαγές νερού, αλλά προυποθέτει εμπειρία και σωστή παρασκευή γνωστών διαλυμάτων, δηλαδή χρειάζεται ακρίβεια. Είχα ξεκινήσει πειραματικά μια προσπάθεια να ακολουθήσω αυτή τη μέθοδο αλλά ο λόγος που δεν την έχω εφαρμόσει πλήρως ακόμα είναι απλός και λέγεται οργανικά. Η συγκέντρωση των οργανικών στη στήλη είναι άγνωστη και δεν προσδιορίζεται με αυτή τη μέθοδο καθώς το όργανο tds περιορίζεται σε μέτρηση απλά διαλυμένων ανόργανων (συνήθως) αλάτων και τα ανεξέλεγκτα οργανικά είναι αυτά που συνήθως προκαλούν τα προβλήματα στα ενυδρεία μας.
__________________
Μιχάλης
|