16/3/2006 - Γέννα Platys (με φωτογραφίες)
 

Μετά από κυοφορία 30 ημερών, η “Boss” του κοινωνικού μου, η Μεγάλη Χρυσή Πλατίνα, σήμερα το μεσημέρι έβγαλε την τρίτη γενιά platys που γεννιούνται στα ενυδρεία μου… :smt038 :smt038 +-8 +-8 +-8

Το πιο εντυπωσιακό ήταν το πρώτο που βγήκε, το οποίο αφού έκανε ένα αστραπιαίο κύκλο γύρω από τη μάνα του, έκατσε στην πλάτη της για λίγα δευτερόλεπτα (!) και μετά πήγε και κρύφτηκε στο δεξί πλάι της πλαστικής διαχωριστικής σήτας, κοιτάζοντάς με περίεργα... (φωτό 1 & 2) :roll:

Μεγαλόσωμα, με το έντονο χρυσαφοκόκκινο χρώμα τους σε πλήρη ανάπτυξη, αλλά αδύναμα να κολυμπήσουν, τα πρώτα νεογνά κάθισαν στον πάτο της γεννήστρας, κοιτάζοντας όλο απορία γύρω τους και προσπαθώντας να καταλάβουν τι ήταν αυτό που τα ανάγκασε να βγουν από την ασφάλεια της ζεστής μήτρας, στον παράξενο υγρό κόσμο που εκτεινόταν γύρω τους… (φωτό 3 & 4) :smt103

Λίγο αργότερα, το ένα μετά το άλλο μαζεύτηκαν και τα 6 μαζί σε μια γωνιά και αποχαιρέτησαν με ένα βλέμμα την γιγαντόσωμη μητέρα τους, που έβγαινε εκείνη τη στιγμή μέσα στην απόχη, για να ξαναγυρίσει στον αγαπημένο της… Φυσικά, μόλις βρέθηκε στα γνώριμά της στέκια, χωρίς άγχος πια, έβγαλε άλλα 5-6 μικρά που κρατούσε σφιχτά στα σπλάχνα της, αφήνοντάς τα να γνωρίσουν τη ζωή στη ρίζα της μεγάλης Anubias και μετά άρχισε να τσιμπολογάει τις πλούσιες άλγες από τα φύλλα της πρώτης Cabomba που βρέθηκε μπροστά της… :D

Καταχαρούμενος για την επιστροφή, ο Κόκκινος πατέρας των μικρών και σύζυγος της Μεγάλης Χρυσής Πλατίνας, προσπάθησε να δείξει τη χαρά του κυνηγώντας και τσιμπώντας την… κόρη του (!), από την προηγούμενη γέννα… Μετά, το ευτυχές ζευγάρι ο ένας κοντά στον άλλο, ξεκίνησαν για τον συνηθισμένο τους περίπατο κατά μήκος του ενυδρείου, έχοντας κάνει το καθήκον τους και έχοντας διαιωνίσει το είδος… :smt052

Τα μικρά στη γεννήστρα, τόση ώρα παρατηρούσαν φοβισμένα τις μεγάλες λάμψεις της παράξενης μηχανής που κρατούσε ο κακάσχημος γίγαντας (...), να αστράφτουν έξω από το ενυδρείο τυφλώνοντάς τα στιγμιαία και αναπολούσαν τις ήρεμες, σκοτεινές μέρες που πέρασαν μέσα στην κοιλιά που τα φιλοξενούσε… :smt089

Τώρα άρχιζαν τα δύσκολα γι’ αυτά… :D ;)

Φίλε μου μου άρεσε πολύ η περιγραφή σου.... περιέγραψες μόνο τα γεγονότα πολύ όμορφα μέν αλλά τα δικά σου αισθήματα εκείνης της στιγμής δεν μας τα είπες...... ποιά ήτανε άραγε;

Συναισθήματα...
 

Τα δικά μου συναισθήματα, βρίσκονται "κρυμμένα" μέσα στο κείμενο και εκφράζονται από τον τρόπο της περιγραφής, τις λέξεις και τις παρομοιώσεις, τους χαρακτηρισμούς και τα σημεία στίξης, τις μεταφορές και τις εικόνες, που προσπαθώ να δημιουργήσω και να μεταδώσω... :cool:

Πρώτη εβδομάδα...
 

Παρατηρώντας μια εβδομάδα τώρα το ενυδρείο, έβλεπα τα ελεύθερα μικρά να προσπαθούν να κρυφτούν από τις επιθέσεις των μεγάλων συγκατοίκων τους και κάτι δεν μου πήγαινε καλά… Σαν πολλά μου φαίνονταν… Και ξέροντας ότι η συμπαθής μαμά, συνήθως γεννάει για 48 ώρες συνέχεια, αποφάσισα λοιπόν λίγο πιο προσεκτικά να δω τι γίνεται και να… δράσω. Έκλεισα το φίλτρο (το έβγαλα και έξω για καθάρισμα, επί τη ευκαιρία), έβαλα σε μια άκρη τη γεννήστρα και άρχισα προσεκτικά να ξηλώνω τις Ανούμπιες, τις Καμπόμπες και τις Κρυπτοκορίνες. Είχα ετοιμάσει και φρέσκο νερό, σωλήνες αναρρόφησης, λεκάνες, κανάτες και όλα τα σχετικά… Ξεγυμνώνοντας σιγά-σιγά το ενυδρείο, άρχισαν να πετάγονται προς όλες τις κατευθύνσεις μικρά ψαράκια..! Μικρά κόκκινα και χρυσά Πλατάκια, που ξαφνικά ξεβολεύτηκαν από την ασφάλεια της κρυψώνας τους στις ρίζες, στα χαλίκια, στους βράχους… παντού! Τα πιο πολλά ανέβαιναν στην επιφάνεια, για να κρυφτούν ανάμεσα στο κερατόφυλλο, νομίζοντας ότι εκεί θα βρουν ασφαλές καταφύγιο, μη ξέροντας ότι επίτηδες είχε τοποθετηθεί εκεί, ακριβώς για να τα ξεγελάσει… :D
Το μεγάλο άσπρο πλαστικό ποτήρι έμπαινε γρήγορα κάτω από την επιφάνεια, γέμιζε ορμητικά με νερό και πανικόβλητα Πλατάκια, και ξανάβγαινε γρήγορα έξω εγκλωβίζοντάς τα στα λευκά του τοιχώματα…
Για λίγα δευτερόλεπτα οι κραυγές τους έσπαγαν την ησυχία του μεσημεριού, μέχρι τη στιγμή που το ποτήρι άδειαζε προσεκτικά το περιεχόμενό του μέσα στη γεννήστρα… Και εκεί απορημένα τα μικρά, συναντούσαν τα ήρεμα αδελφάκια τους που τα καλωσόριζαν προσφέροντάς τους μικροσκοπικές πολύτιμες νιφάδες τροφής, για να τα ηρεμήσουν… Τα διαβεβαίωναν ότι στο νέο τους προσωρινό σπίτι, δεν θα είχαν πλέον το άγχος της πείνας, αλλά ούτε και τον φόβο να γίνουν τα ίδια θρεπτικά συστατικά στα στομάχια των μεγάλων. Εδώ θα μπορούσαν πλέον προστατευμένα να μεγαλώσουν και να γίνουν κι αυτά κανονικά… ψάρια! Α…, και να μην τα ζήλευαν που ήταν πιο μικροκαμωμένα από τις κακουχίες και την πείνα… σε λίγες μέρες θα γίνονταν κι αυτά ίδια με τα άλλα!
Η επιχείρηση συλλογής των αδέσποτων συνεχίστηκε με το λάστιχο και κάμποσα μικρά ακόμη, αφού πρώτα έκαναν το μεγάλο γρήγορο ταξίδι μέσα στο σκοτεινό του τούνελ, βρέθηκαν και αυτά - μετά από μια μικρή στάση στη λεκάνη - μαζί με τα υπόλοιπα μέσα στη γεννήστρα.
Όταν ολοκληρώθηκε η διαδικασία και ξαναμπήκαν όλα στη θέση τους, η γαλήνη επέστρεψε στο ενυδρείο. Η καταμέτρηση έδειξε 14 ανέμελα Πλατάκια να τσιμπολογούν στο πλαστικό τους διαφανές δωμάτιο και να… φωτογραφίζονται! (φωτό 1), κοιτάζοντας κοροϊδευτικά τα έξαλλα μεγάλα απ’ έξω, να μην μπορούν να τα φτάσουν. Και άλλα 9 παμπόνηρα μικρά, που κατάφεραν να κρυφτούν επιμελώς, αρνούμενα να δεχθούν τον περιορισμό και την ασφάλεια, προτιμώντας την… περιπέτεια και τον… τυχοδιωκτισμό! (φωτό 2).
Καλή τους τύχη, λοιπόν… ;)

Ο κύκλος έκλεισε...
 

Σήμερα το μεσημέρι και αφού ολοκλήρωσε την χθεσινή τελευταία της γέννα, η Μεγάλη Χρυσή Πλατίνα μου... με άφησε... κι εμένα και τα μικρά της και το ταίρι της...
Θα συνεχίσει την πορεία της στο μεγάλο "ενυδρείο" τ' ουρανού...
Καλό της ταξίδι...

κριμα:( πραγματικα ηταν πολυ ομορφη .....
εχεις καμια φωτογραφια απο τα παιδια της ?

Εχω πολλές, αλλά δεν μπορώ τώρα να τις ανεβάσω.
Η Κυρία, άφησε πίσω της δεκάδες όμορφα χρυσά και κόκκινα πλατάκια, μικρά και μεγάλα, να σουλατσάρουν ανέμελα στα ενυδρεία μου, θυμίζοντάς μου συνεχώς το πέρασμά της από 'δω... :(

Θα κλάψω :smt022 ΟΥΥΥΑΑΑΑΑ!!! :smt089:smt089:smt089
Καλό της ταξίδι :(

λυπαμαι πολυ για την απωλεια φιλε μου ντινο....:(:(τουλαχιστο εχεις τους απογονους της.....;):p:p:p:smt039

Ντίνο , σίγουρα ,η έστω και φυσιολογική κατάληξη ενός ψαριού, που μας έχει χαρίσει όμορφες στιγμές, είναι οδυνηρή.Είναι όμως και η ολοκλήρωση ενός κύκλου, που η υπέροχη αυτή ενασχόληση, μας επιτρέπει να βιώσουμε, σε όλο του το μεγαλείο, θαυμάζοντας και συμμετέχοντας.Στενάχωρο αλλά και εποικοδομητικό, γιατί όποιος συμμετέχει, ΤΟ ΕΖΗΣΕ.
Και είμαι βέβαιος ότι είναι και αυτό μέσα στα ζητούμενα και προσδοκόμενά σου.!!!